Niemieckie rozliczenie ze zbrodniczą przeszłością. Młody prawnik tropi nazistowskich zbrodniarzy z obozu w Auschwitz pod koniec lat 50. Szlachetne (może miejscami aż za bardzo), ale też bardzo szablonowe, zapatrzone w hollywoodzkie wzorce. Główny bohater jest papierowy do bólu, o postaciach z drugiego planu też ciężko powiedzieć cokolwiek ciekawego. Ogląda się to wprawdzie całkiem nieźle, ale poziomem bliżej raczej do przyzwoitej telewizyjnej roboty, aniżeli kina z krwi i kości. Bo choć film Ricciarelli'ego porusza ciekawe zagadnienia (jak choćby kwestia niemieckiej "amnezji"), to brakuje mu odwagi, by spenetrować je głębiej, poszerzyć swoje spektrum dramaturgiczne. Sztampowy scenariusz dostarcza niewiele emocji, napięcie jest znikome, finał rozgrywki - nawet pominąwszy fakt, że jest z góry wiadomy - pozostaje dla widza obojętny. Przypomina to wszystko szkolną pogadankę na trudny temat, jakim z pewnością pozostaje dla Niemców okres II Wojny Światowej. I jeśli takie w istocie było zamierzenie, tj. przybliżyć młodemu widzowi zagadnienie Holokaustu i narodowej odpowiedzialności, to można spojrzeć na "Labirynt kłamstw" z pewną dozą przychylności.