ogladajac 'lato u dziadkow' momentami trudno uwierzyc, ze rezyser hou hsiao-hsien po raz pierwszy z kinem yasujiro ozu zetknal sie dopiero w koncu lat 80tych. elementow wspolnych dla tworczosci obu panow mozna wymienic bez liku, ale w tym filmie sa one widoczne jak w zadnym innym dziele tajwanczyka. przede wszystkim miejsce akcji - male miasteczko nad rzeka, w ktorym czas niemal stanal w miejscu i bohaterowie - trzy pokolenia jednej rodziny, ktore nie potrafia siebie zrozumiec, bo tak naprawde nie probuja. ewenementem na skale calej tworczosci hou jest to, ze pojawia sie tu sporo zwrotow akcji i watkow pobocznych (zlodzieje-porywacze, szalona kobieta), ktore swietnie wtapiaja sie w fabule, ba - one ja buduja; pozniejsze filmy tego rezysera sa zdecydowanie bardziej liniowe. dramat daje o sobie znac tylko od czasu do czasu, poczatkowa podroz pociagiem, zgubienie krowy czy porwanie - wszystkie watki koncza sie mniej lub bardziej szczesliwie, a uczucie przemijania przychodzi na mysl tylko w zwiazku z pechowym romansem jednego z bohaterow. to taki 'hsiao hsien bez hsiao-hsiena', kino troche inne od tego co robil pozniej, bardzo cieple i sympatyczne, ze swietnymi, niezwykle naturalnymi kreacjami mlodych bohaterow; nieco melancholijne i sentymentalne, ale w pozytywnym tych slow znaczeniu. szczerze polecam :)