Zacznę może od tego, że ten film jest dla mnie prywatnie tylko kolejnym argumentem na potwierdzenie tego, że lata 60. XX w. w kinie były okresem wybitnym i niepowtarzalnym. Specjalnie wylewny nie będę, ale zaznaczę to, co mi się najbardziej podobało w tym filmie, bo to, że w całokształcie uważam go za film wyśmienity zapewne nikogo nie zdziwi. Przede wszystkim rola Anthony'ego Quinna, która nie została doceniona tak jakby myślę być powinna, Quinn pokazał wielką klasę w filmie, gdzie bohaterem pierwszego planu był aktor kilkanaście lat młodszy i dużo mniej znany (którego rola de facto także była prawdziwym kunsztem, a jego rozterki natury moralnej można przeżywać razem z bohaterem podczas każdej minuty filmu), a jednak obaj panowie doskonale odegrali swoje kwestie. Oczywiście pominięcie roli Omara Sharifa też byłoby małym nietaktem, z czego można wnioskować, że gra aktorska to jeden z najmocniejszych plusów tej produkcji. Sama historia również daje nam dość interesujący wgląd w czasy wojny, pokazanej z perspektywy peryferii i brytyjskich interesów w imperium tureckim, gdzie w końcu wyważeni Brytyjczycy, którzy zapewne lekceważąco z początku odnoszą się do samych Arabów (rozbitych i podzielonych wewnętrznie, co istotne), muszą zmierzyć się z ich nieustępliwością i nieoczekiwanym talentem w dziedzinie perswazji (co widzimy w scenie finałowej w Damaszku). To tylko kilka kwestii, co do których wypowiedzenia się jakoś szczególnie poczułem, a cały film niewątpliwie kpi sobie z próby czasu, jakiej został poddany i po latach okazuje się niespełna 4-godzinną ucztą, która trafi w gusta każdego wymagającego kinomana. Pozdrawiam.