Pomijam już nawet rewelacyjny wątek tragicznej,przerwanej przez wojnę miłości- to co najbardziej przemawia to centralna postać filmu, Weronika. Szarpana sprzecznymi emocjami,doświadczona przez los i do końca walcząca. Mimo słabości zachowuje pamięć o swoim ukochanym i w końcu dochodzi do wniosku,że aktem chwalebnym nie jest bynajmniej rezygnacja z życia,ale trwanie i budowanie na nowo szczęścia w powojennym kraju,z adoptowanym dzieckiem u boku i pielęgnowaniem pamięci o Borysie.W końcu w nią wierzył.