To była moja wypowiedź tuż po obejrzeniu filmu, tydzień temu: "Film można podzielić na 3 części. Pierwsza, do połowy filmu, wciąga widza jak odkurzacz. Pokazuje tajemnicę ośrodka, intryguje i nie możemy doczekać się wyjaśnienia. Bańka oczekiwań rośnie, ta część jest na 8. Druga część, do 120 minuty, gwałtownie hamuje, lecz wciąż sprawia mieszane uczucia, trochę jak Wyspa tajemnic, leć tutaj bardziej nieudolnie. Bańka jest pełna, lecz tu już tylko 6. Trzecia część filmu, czyli finałowe 20 minut to gruba przesada, dziwna fantazja reżysera, trąci Mumią. Bańka pęka i nic po niej nie zostaje, słabe 4. Film miał duże aspiracje do wysokiej oceny, lecz dlatego, że reżysera poniosło bardziej w klimaty fantastyczne film nie ma szans, by stać obok Wyspy Tajemnic, szkoda."
Film jednak ciągle mnie zastanawiał. Dlaczego po kilkukrotnym koziołkowaniu samochodu, bohater niezapięty w pasy miał... połamaną nogę ? A co jeśli wszystko do momentu wypadku jest prawdą a potem rozwija się już chora wizja ośrodka ? Ujrzenie robaczka w wodzie przekształciło się w wyobrażenie robali zjadających Cię od środka. a nie oszukujmy się, każdy kiedyś znalazł w szklance coś podobnego. Zwykłe huczenie zza kraty odpływowej przekształciło się w jaskinie do której wyrzucano ciała,, no i ten dyrektor... Wyspa tajemnic dawała widzowi 2 zakończenia, ale co jeśli Lekarstwo Na życie daje również 2 ( wizja choroby bohatera lub jej brak ) lecz dodaje też trzecie, nie rzucające się w oczy, czyli oddzielenie prawdy od fikcji w momencie wypadku ?