Mam identyczne odczucia. Choć film polecano mi już od dawna, dopiero przedwczoraj obejrzałem go po raz pierwszy. Puściłem go sobie późnym wieczorem, obejrzałem i nie mogłem przez niego zasnąć... Pochłonął mnie bez reszty. Przejmująca w nim była każda scena i kto choć raz kochał - powinien rozumieć dylematy bohaterów.

To o czym wspomniałaś jest ważne - Hanna wzbudza współczucie. Lecz nie tylko - profesor w filmie mówi "Ona nie złamała prawa". Byłem w stanie nawet uniewinnić tę kobietę, która po prostu wykonywała swoją pracę, a drugi student mówi rzecz jeszcze straszniejszą: W obozach pracowało 8 tys. osób - dotąd skazano 23. Te kolejne 6 to tylko mydlenie oczu, a przecież Hanna nawet nie okazuje poczucia winy. Robi wrażenie kobiety zszokowanej, o co ją się sądzi. "Co Pan by zrobił?" - pyta sędziego, a ten spuszcza wzrok. W końcu zwracam uwagę na nagrobek - Hanna urodziła się w 1922r. i dorastała indoktrynowana nazizmem. Jak wszyscy jej rówieśnicy. Została skazana za trzymanie się regulaminu. Jednak zbrodnia jest zbrodnią, a jak śpiewał Kazik "Zbrodnia to nie zbrodnia, kiedy nie jest ukarana..."... Film jeden z najlepszych...

Film oglądałam dawno, ale do tej pory go wspominam, tak bardzo zapadł i w pamięci. Dla mnie to film o pozbawionej zasad i sumienia kobiecie, która podczas wojny bez wahania wykonywała rozkazy katów, zaś potem jako dojrzała kobieta również bez wahania wykorzystała naiwność młodego i zakochanego w niej chłopca bez zastanowienia się nad jego dalszym losem. Podczas oglądania filmu miewałam nawet odczucie że być może bohaterka grana przez Winslet jest ograniczona umysłowo, skoro nie zdaje sobie sprawy z oczywistych kwestii i tak bardzo egoistycznie podchodzi do życia i ludzi... Podsumowując, świetny film zmuszający do refleksji i wzbudzający mieszane uczucia.