Zacznę od tego, że film widziałam w ostatnich dniach po raz drugi. Nie pamiętałam, co czułam po pierwszej projekcji. Blank page. Postać Michaela mnie wciągnęła. Jego historia, to co mógł czuć i przeżywać w środku. To jak dorósł, szybciej i intensywniej niż jego koledzy. Jak zdarto z niego okruchy dzieciństwa. Nabrał pewności siebie. I jak letni romans stał się dla niego równią pochyłą dla dalszego życia osobistego. Natomiast postać Hanny. Kate zagrała kobietę zmęczoną życiem, bardzo przekonująco. Z jednej strony chciałoby się jej współczuć, a z drugiej jej manipulacja chłopcem jest oczywista. I tak rodzi się z czasem obraz Hanny, z jednej strony nieco przytłumionej (być może osobie o obniżonej inteligencji, szczególnie emocjonalnej), z nerwicą natręctw (scena kiedy zaciekle szoruje M) zahukanej analfabetki, która za wszelką cenę, próbuje to ukryć (zamiast się zebrać w sobie i nauczyć czytać), i desperacko pragnącej choćby odrobiny miłości. Z drugiej strony kobiety niemoralnej, wycofanej i egoistycznej. Wszystko oczywiście do pewnego stopnia. Dla mnie ten film nie był o wybielaniu Niemców. Rozumiem jednak, że obawa niektórych o zaburzanie pamięci historycznej jest słuszna. Polacy znają realia II wojny światowej dogłębniej niż inne narody. Pozwala to nam interpretować film z punktu widzenia historii Michaela i Hanny, a nie tragedii obozowych. My znamy wiele filmów (np. Artmetyka diabła), i form literackich ukazujących tamte realia. Nie musimy się opierać tylko na tej melodramatycznej opowieści. Tak czy inaczej. Czy nie warto poznawać tematu z różnych punktów widzenia? Film pokazuje do czego jesteśmy zdolni. Do rzeczy pięknych, ale też do okrutnych. I jak widać po pozostałych więźniarkach na ławie oskarżonych, wcale nie jest oczywiste, że każdy człowiek ma sumienie i potrafi okazać skruchę.