Rewelacyjny obraz książki, wciągający w jej klimat i przesłanie. Całość utrzymana w aurze półmroku, co dodaje
filmowi z jednej strony pewnej tajemniczości, z drugiej - stanowi pewien symbol przedzierania się przez mroczne
strony życia. Interesująco rysuje się rosnące napięcie między służbą PRAWU a podążaniem drogą MIŁOSIERDZIA.
Tę wymowę można odczytywać na różnych płaszczyznach: psychologicznej, społecznej czy metafizycznej.

Pięknym symbolem jest ukazanie głównego stróża prawa - komisarza, który pierwszą swą długą partię solową
śpiewa, krocząc pewnie po krawędzi nad przepaścią (wyraz pewności siebie), w ostatniej scenie również śpiewa
przechadzając się nad przepaścią - tym razem jednak czuje się tu inny rodzaj balansowania, będącego wynikiem
zachwiania wiary w prawo, któremu przez całe życie służył. Takich symbolicznych obrazów jest tu więcej, ale nie chcę
zdradzać fabuły...

Pewnym mankamentem wydał mi się brak charakteryzacji głównego bohatera po latach (wystarczyło mu rzucić
trochę siwizny), ale to szczególik. W sumie obraz stworzony bardzo starannie, z dbałością o rekwizyty i malownicze
scenerie. Śpiew i muzyka skutecznie potęguje ładunek emocji, a gra aktorów jest na najwyższym poziomie. Gorąco
wszystkim polecam!