Wiesz, książkę czytałam a Twoje wywody nie zmieniają faktu, że wszyscy zachowują się bez sensu.
No i? Jakim cudem osoba tak zła, by usunąć ją z życia, miała wychować ego łomójborze Kozetkę na dobrą kobietę? Dobrą=słucha i ma w dupie tatusia, którzy przypomnimy, był dla niej przez lata izolacji jedynym opiekunem i obrońcą. Ani jednej myśli, słowa zastanowienia- no ideał.

Po pierwsze to tylko powieść, nie ma co się specjalnie nakręcać. Po drugie w tamtych czasach kobieta była w jakiś tam sposób uzależniona od mężczyzny a tym jej mężczyzną był już Mariusz. Poza tym w/g niej to Valjean zdecydował o odejściu co dla niej było trudne i pewnie rozumiała to,że Valjean zaakceptował jej nową sytuację wynikającą z jej dorosłości. Jeśli szukamy już osoby najbardziej nieracjonalnej w tej całej sytuacji to raczej chyba Jan Valjean. Kozeta zachowała się w sposób dla mnie właściwy. Tematu by nie było gdyby tajemnicę Valjean zachował dla siebie, tylko o czym wówczas pisałby autor powieści?

Po pierwsze to powieść uznana za jedno ze szczytowych osiągnięć realizmu, więc jest się czym nakręcać. Po drugie uzależnienie prawne nie ma nic wspólnego z uzależnieniem psychicznym (popatrz choćby na nieco wcześniejsze bohaterki Austen, czy sióstr Bronte).
Rozumiem, że gdy Twoja córka odstawi Ci "spadaj dziadu", bo tak kazał jej fagasik pokornie odejdziesz ze spuszczoną głową- a Kozeta przypomnijmy, była na jego łasce i dobre woli, nie miłości czy pokrewieństwie.

Realizm występuje tutaj bardzo silnie ale dla mnie sama historia Mariusza, Kozety, Eponiny wskazuje na silny wpływ romantycznych ideałów i pod tym względem dla mnie są to bohaterowie romantyczni. Z tym dziadem to przesadziłeś. Kozeta interesowała się dosyć aktywnie Janem Valjeanem. A że wyjechał z Paryża, na to już nie miała wpływu.

No, raz wysłała służącą, ludzka pani.
Mariusz to nie romantyzm- to realizm w paskudnej postaci. Idealista, który chciał zmienić świat ma szczęście, że kończy w szambie i potulnie wraca na łono społeczeństwa. Eponina? Oddała życie za faceta, który miał ją centralnie w tyłku- równie optymistyczne, a jakie piękne. Kozeta- bezmózgie zombie. Podziękować.

Nie zgadzam się, dalszą polemikę uważam za bezcelową. Pozdrawiam.

Słówko jeszcze o Eponinie. Mariusza z Eponiną nie łączyła nawet przyjaźń a co dopiero mówić o miłości. Mariusz był chyba jedynym człowiekiem w jej życiu, który okazał tej dziewczynie ludzkie oblicze i tyle. Nie było tematu Eponina czy Kozeta.

Mariuszowi dopiero oczy otworzył kawałek surduta i artykuł w starym wydaniu w gazety o cudownym darowaniu życia przez jednego z powstańców Javertowi.

Przyznam, że widziałam i 10-o lecie musicalu i 25-o lecie. 10 lecie było znośne, choć dużo rzeczy ( i to drobiazgów) mnie zniesmaczyło. 25-o lecie dla mnie to już katastrofa niemal. Sytuację ratowała wyłącznie Samatha jako Eponine.
W filmie cieszę się, że też dostała tą rolę. I bardziej niż szczęście Cosette boli mnie to, że Eponine umarła. Nie wnikam, która z nich miała większe prawo do Mariusa. Nie nienawidzę też Cosette. Mi przeszkadza to, że Eponine umarła. I chłopcy z Abecadła.
Jeśli Cosette był pisany Marius - dobra. Niech będą.
Ale wolałabym by chlopcy przeżyli, wygrali i może Enjolras albo Grantaire...W ostateczności Courfeyrac się w niej zakochał i żyliby długo i szczęśliwie. Może to naiwne i głupie, i książka też mówi inaczej i nie mogli zrobić romansidła.
Ale wolałabym chyba by byli szczęśliwi, niż wylewać tone łez już od momentu pogrzebu Lemarque'a.
Z filmu moimi właśnie ulubionymi postaciami to Eponine i Javert.

Ale Hugo nie mógł tak napisać bo było by to niezgodne z historią powstania z dnia 5 i 6 czerwca 1832, które wydarzyło się naprawdę choć ta barykada pokazana w książce był fikcyjna to wszystkie inne tam opisane były prawdziwe

Wiem, doskonale sobie zdaję z tego sprawę, co i tak nie zmienia faktu, że wolałabym aby było "i żyli długo i szczęśliwie"
Ta barykada do końca też nie była fikcją.

Też bym chciała, żeby chłopcy (szczególnie Enjorlas i Grantaire <3) i Eponine przeżyli. I Javert (moja ulubiona postać, ale nie w wykonaniu Crowe'a).

Właśnie wykonanie Crowe'a mi się najbardziej podobało :D On ma coś takiego w twarzy...Coś co właśnie idealnie go wprasowało w postać Javerta. Nie do końca zły, ale też nie dobry.

Aktorsko nie był zły, ale wokalnie według mnie nie podołał. Jeśli chodzi o ulubionego filmowego Javerta to zdecydowanie moim numerem 1 jest Anthony Perkins z wersji z 1978, natomiast z musicali to Philip Quast z koncertu 10cio lecia

Wokalnie nie podołał, ale barwę głosu ma cudną