Pod naporem wielu negatywnych recenzji moja pierwotna ekscytacja zbliżającym się filmem malała, jednak po obejrzeniu filmu jestem zachwycony, muszę powiedzieć, że moje wrażenia w wielu miejscach diametralnie różnią się od tych najczęściej się przewijających. Na początku muszę zastrzec, że jest to moje pierwsze zetknięcie się z musicalem Les Miserables, ale jestem wielkim fanem powieści Wiktora Hugo i to do niej będę porównywał film.

Czuje się też w powinności naszkicować jak fabuła ma się do filmu. Przede wszystkim książka jest dużo obszerniejsza,. Pierwsza część książki - historia Valjeana, biskupa Myriel (jego rozmowa ze starym rewolucjonistą!), a także młodość Fantyny (tego najbardziej mi brakuje!) została wycięta. To dotyczy właściwie wszystkich wątków książki, które są obszernie opisane, a każda postać poznajemy od dalekiej przeszłości. W musicalu jedynie niektóre wątki przywoływane są w piosenkach, nie dowiemy się na przykład, że ojciec Mariusa został uratowany pod Waterloo przez Thenadiera, co dla fabuły książki jest kluczowe. W ogóle wątek Mariusa jest słabo zarysowany, wydaje mi się że osoby które nie czytały książki mogą mieć kłopoty ze zrozumieniem relacji łączących go z wujem, rewolucjonistami (na początku nie jest on w ogóle zainteresowany rewolucją!), Thenadierami, nie jasne jest na przykład dlaczego mieszka z nimi w jednej kamienicy. Brakuje mi szczególnie ojca Mabeuf. Następną kwestię jest czym tak naprawdę są Nędznicy - jest to przede wszystkim traktat na nowoczesnym społeczeństwie, przede wszystkim francuskim. Narrator bardzo często porzuca fabułę na rzecz esejów społeczno-polityczno-historycznych. Tego nie sposób oddać w filmie lub na scenie.

Jedno udało się twórcom ująć z pierwowzoru literackiego. Specyficzny sposób filmowania - skupienie uwagi na twarzach bohaterów, a także sposób nagrywania muzyki - to że słyszymy żywy drgający głos, śpiewających "amatorów" pozwala nam się zbliżyć do postaci i głębiej wczuć się w targające niemi emocje. Bo Nędznicy to przede wszystkim galeria postaci, Hugo zbudował swą powieść z archetypów zaludniających XIX-wieczną Francję. Dał również przepis godnego życia, lecz pełnego cierpień życia, na którego czyhają dwa rodzaje zła: ślepe (Javert) i nikczemne (Thenadier). I to w tym filmie jest. Musical na czoło wysuwa wątek rewolucji, bardzo ważny w książce, ale nie najważniejsze, poza tym Hugo nie jest wcale tak jednoznacznie prorewolucyjny.

Nie przeszkadza mi przy tym śpiew Crowe'a, ale przeszkadza mi sposób w jaki interpretuje postać, jego Javert jest mało przekonujący. Znakomici są Hathaway i Jackman, szczególnie ta pierwsza, która zagrała wprost fenomenalnie. Absolutnie beznadziejna jest obsada roli Mariusa, nie najlepsza Enjorlasa. Poza tym jest dobrze, no może jeszcze Thenadierowie i Gavroche są dobrzy.