Z początku trochę mnie nużyło - nie wiedzieć, czemu, bo historia Jean'a Valjean'a jest znacząca dla historii - ale potem poszłooo!

Wprawdzie aktorzy nie są zawodowymi aktorami musicalowymi (a właściwie jedynie garstka z nich miała wcześniej do czynienia z musicalem), ale przyznam, że wypadli nieźle. Nie było idealnie, ale ich "amatorskie śpiewanie" dodawało postaciom uroku. Dobrze, że na siłę nie próbowali niektórych dźwięków wyciągać czy zniżać, a decydowali się na wstawki tekstu mówionego podczas utworów (H.Jackman, R.Crowe przykładowo).

No i wielki plus za śpiewanie podczas kręcenia scen, a nie "udawanie śpiewu", gdy ten był wcześniej w studiu nagrany (wyczytałam to w ciekawostkach, a i dało się zauważyć w filmie). Dodało to postaciom realizmu.

Jedyne "ale", choć już nie do samego filmu, a do decyzji Akademii Filmowej. Czy Anne Hathaway naprawdę aż taka genialna była, by uhonorować ją Oscarem za drugoplanową rolę? Pal licho, że grała krótko, w końcu to drugi plan. Śpiew przepełniony emocjami, ale... naprawdę była aż tak fenomenalna? Muszę przypomnieć sobie filmy z tamtego sezonu i nominowane wraz z Hathaway inne aktorki drugoplanowe.

Niemniej: film na długo zapada w pamięć. Osobiście oglądałam go w takim momencie życia, że główna historia dawała sporo do myślenia.

Ach... jeszcze jedno... Słuchając śpiewu Jackman'a pod koniec filmu ("Bring Him Home") nie mogłam nie nucić w myślach, a palcami "grać w powietrzu niczym na fortepianie"... Bo uwielbiam ten utwór. Szczególnie w interpretacji The Piano Guys:

https://www.youtube.com/watch?v=5mJ08-pyDLg

Z tym Oskarem dla Anne to się trochę zgadzam. Zagrała bardzo dobrze swoją rolę i bardzo ogólnie ją lubię jako aktorkę, ale aż żeby aż tak dobrze..?? Osobiście mi prawie cały soundtrack się podobał i mam je na swoim telefonie :) Mi najbardziej w pamięci zostały dwie piosenki ,,Empty Chairs at Empty Tables" i ,,Do You Hear The People Sing", których długo nie mogłem pozbyć się z głowy (co było lekko irytujące).