Wiedziałam, że to będzie musical. Lubię musicale. Ale musical to dla mnie: akcja - przerwa na śpiewanie - akcja - przerwa na śpiewanie i tak dalej. Ale śpiewane wszystkie (prawie) dialogi? Po pierwszych pięciu minutach wzajemnego wycia na linii Crowe - Jackman miałam ochotę wyłączyć. Ja rozumiem: Javert śpiewa o swoim losie, Jean śpiewa o swoim, galernicy śpiewają, jak to im źle. Ale czy dialogów naprawdę nie można sobie było odpuścić?

Jednak nie wyłączyłam. Myślę: "będę twarda". Po pół godzinie coś zaczęło mi już tak mocno nie pasować i tak bardzo chciałam wiedzieć DLACZEGO KTOŚ TO ZROBIŁ I PO CO KTOŚ TO WYMYŚLIŁ, że zrobiłam research i odkryłam, że to nie jest adaptacja książki, tylko ściślej mówiąc adaptacja musicalu. To, co widziałam stało się w pewnym sensie bardziej zrozumiałe, co nie znaczy, że zrobiło lepsze wrażenie. Na tym polega problem tego filmu: co nadaje się na scenę, niekoniecznie dobrze wygląda w takiej konwencji przed kamerą. Pewne sceny irytowały mnie ewidentnie, były zbyt "rwane" (sekwencja: pierwsze spotkanie Mariusza z Cosette, napad Threnadierów na Jeana, rozwiązanie całej tej akcji) i mało "filmowe". Jeśli się o nich pomyśli, jakby były wykonywane na scenie - gdzie nie ma czasu ani możliwości na częste zmiany scenerii i budowanie klimatu - wtedy rzecz staje się zrozumiała. Ale, na Boga, to jednak plan filmowy, a nie deski teatru.

Kolejnym problemem jest patos. Jeśli ktokolwiek chce wiedzieć, jak NIE przedstawiać rewolucji, powinien obejrzeć ten film. Jest jej bardzo dużo, a mimo to nie wiadomo do końca, o co chodzi. Że ucisk i że generał Lamarque. No tak, ale co z tego, że ucisk i że generał Lamarque? Choć przyznam szczerze, że ten wątek uważam nawet za słabą stronę samej książki.

Co mi się podobało? Scenografia. Kostiumy. Absolutnie fantastyczna talia Eponiny (choć tej Eponiny było ciut za dużo, znowu się we mnie odzywa mania porównywania do książkowego oryginału). Dziwki i małżeństwo Threnadierów - czyli zbiorowe sceny śpiewane jako najbardziej musicalowe i to musicalowe w sposób, że się tak wyrażę, pasujący do kina. Choć sami Threnadierowie powinni chyba być bardziej groźni niż tak śmieszni, ale z tego co zbadałam na YT, to musicalowi tez tacy byli, więc już zamilczmy o tych książkowych. Piosenki: "Lovely Ladies", "Master of the House" i "Do You Hear the People Sing" to właściwie jedyne melodie, jakie mi się mocniej wbiły w pamięć, reszta taka trochę na jedno kopyto, no ale wiadomo, tak było w musicalu, więc to nie do końca jest zarzut wyłącznie do twórców filmu.

Co do śpiewu nie wypowiadam się - aktorzy to nie profesjonalni śpiewacy i choć "Chicago" to to nie jest, to tragedii jednak też nie ma (przynajmniej jeśli się ogląda film, słuchanie samego soundtracku, fonii nieuzupełnionej wizją, zrobiło już na mnie wrażenie nieco gorsze). W ogóle o samym aktorstwie jako takim też nie chcę się wypowiadać ze względu właśnie na te nieszczęsne śpiewane dialogi. Nie, że było źle, po prostu ciężko mi to ocenić.

Ogólnie rzecz biorąc mam problem z tym filmem. Jest irytujący, a mógłby taki nie być. Jest nierówny. Trzeba się do niego długo przyzwyczajać. W jednym momencie widz kiwa się w takt muzyki, a w następnym ma ochotę nacisnąć przycisk STOP.