Jest szkopuł - film do ból przewidywalny i łopatologicznie miałki. Wartości wartościami, ale można o nich opowiedzieć w sposób mniej obrażający widza.

No nie powiem, zachęciłeś mnie do obejrzenia, bo w sumie to się wahałem. Dzięki :)

Nad czym tu dumać? Do bólu przewidywalny. A finalna scena? Jak ktoś dużo spacerował po rynku głównym w Krakowie, to prawdopodobnie widział lewitujacego mężczyznę z prętem w nogawce i się tylko uśmieje:)

Aż założyłeś konto na Filmwebie, by objawić światu swoją opinię? Widać, że prawdziwy kinoman z Ciebie.

Zaczepny, małostkowy komentarz. Ogarnij się.

Tak, tak, oczywiście nie spotkałeś się na Filmwebie z komentarzami wychwalającymi pod niebiosa polskie produkcje pisane przez fejk konta?

Źle zrozumiałem intencje w takim razie. Przepraszam

Nie chodzi o wartości i filozofię życia, że niemodne itd. Każdy człowiek, szczególnie na końcówce życia, zadaje sobie pytania o sens cierpienia i sens życia. Ogromnie irytujący jest sposób narracji w tym filmie. Zanussi traktuje widza jak głupka, któremu trzeba łopatologicznie wyłożyć podstawowe tematy filozoficzne. Ja się czuje totalnie urażona. Jakbym była na kazaniu w kościele, gdzie ksiądz mi mówi oczywistości i traktuje z pozycji mędrca, który WIE. Już pierwszy monolog wzbudził we mnie złość.
Dobry film filozoficzny powinien być niedopowiedziany, dawać możliwość różnych interpretacji jednocześnie wskazując subtelnie na to, jakie są poglądy reżysera. Tutaj mamy katolickiego Paulo Coehlo który obnaża wszystko w każdym zdaniu...  Jakby bohater chodził w białym płaszczu i mówił widzowi, że ma biały płaszcz...  To jest nie do zniesienia.

Żałosne...

Jest to kino autorskie i film rzeczywiście wychodzi poza schematy tego, do czego się w kinie przyzwyczailiśmy. Wiadomo, że większość lubi, to co już znane, więc ogólnie raczej podobają się filmy konwencjonalne, ten na pewno takim nie jest. Gdyby Zanussi chciał zwiększyć liczbę odbiorców, zrezygnowałby z pewnych pomysłów, jak choćby kwestie wypowiadane do kamery. I znając jego wypowiedzi na temat kultury masowej, zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że jego niekonwencjonalne podejście nie służy zwiększeniu liczby odbiorców, być może świadomie odrzuca tę możliwość. W efekcie film jest dość hermetyczny w formie (choć wizualnie wiele ujęć zachwyca). Co tyczy samej treści, na pewno jest tutaj sporo poruszających momentów (np. niewrażliwość ludzi na możliwość pomocy, czasem ratunku życia innym). Przesłanie o poszukiwaniu sensu życia w pespektywie życia wiecznego czy miłości to temat chyba najważniejszy, jaki można poruszyć. Szkoda, że tak rzadko jest eksploatowany. Tutaj za to na pewno dodatkowy punkt, którego by nie było, gdyby pan Krzysztof poruszał tematy banalne i popularne.

Niech sobie szuka w sztuce, czego chce, ale krytykom tego filmu chodzi o to, że przy swoich poszukiwaniach zapomina o formie. Wrzuca postaciom te nierealne dialogi w usta i liczy, że ludzie będą się tym zachwycać. No nie. Jestem prostym człowiekiem, ale lubię sobie czasem pofilozofować (albo raczej lubiłem, bo zrozumiałem, że coraz mniej mnie to interesuje), mam na przykład specyficznego znajomego, z którym ilekroć się spotkam, to zawsze w końcu gadamy o Bogu, moralności, filozofii, religii, historii i takich przenikających się tematach. Choć facet studiował matematykę, ja też coś tam w życiu przeczytałem, to w rozmowy na poważne tematy na spokojnie wplatamy trochę prostego dowcipu, przekleństw, gry słów. Może gdyby Zanussi umiał pisać dialogi, którymi posługują się normalni ludzie na ulicy, jego filmy miałyby większą wartość.