Do pewnego momentu film fascynuje całą swoją formą. Daje 100%, i w aktorstwie, i w zamyśle. Przy pierwszych zaczątkach czegoś wręcz mistycznego odbiorce fascynuje zawartość treści i składnia motywów kinowego talerza jaki zostaje nam subtelnie podsunięty pod nos. Wtedy to odbiorca ma się nasycić jedynie zapachem a nie smakiem poruszonej tajemnicy co potęguje jedynie apetyt. Błąd, niestety pojawia się w momencie gdy struktura relacji ojciec - syn, tak starannie budowana, zostaje przekreślona jak gdyby to była myśl dygresyjna w scenariuszu autora. Interesujący wątek męskiej relacji czy stosunek człowieka i natury uwięzienia, zostaje zaprzepaszczony na rzecz obłąkania przeradzającego się w coraz to bardziej samopogrążające się formy szaleństwa. Owszem. Przedstawienie szaleństwa ma to do siebie, że odwzorowuje coś co nie jest normą przez co trudno się z tym jakkolwiek umysłowo zmierzyć. Z tego powodu w moim przekonaniu leży to, że żeby szaleństwo w filmie fascynowało w jakiś sposób odbiorcę, to bezwzględnie musi zawierać w sobie pierwiastek czegoś ludzkiego, czegoś poniekąd normalnego. Wtedy to jednoczesne przerażenie i fascynacja wynikają z tożsamych nam sobie aspektów filmu. Tego właśnie w "The Lighthouse" nie mogłem znależć. Wracam natomiast do kwestii relacji, która od pewnego momentu w filmie zaczęła się cyklicznie mutować na rzecz (moim zdaniem) pustej fascynacji czymś czego nie jesteśmy w stanie zrozumieć. W takich momentach bezrefleksyjnie podziwiamy film jak ćmy uliczną latarnię co w moim przekonaniu jest ostatnio częste. Nie tylko w dziedzinie kinematografii.