Pierwsza połowa była naprawdę świetna!
Ta stylistyka na stary film, bardzo dobre,
przemyślane, ciekawe zdjęcia, wyczuwalny,
niepokojący klimat samotni i przerażające,
głośne dźwięki jako rozpędzone, brutalne zło
bardzo mi się podobały i stwarzały dość nową
atmosferę w całej dotychczasowej kinematografii.
Czekałem tylko na główną fabułę, punkt zaczepienia,
które wreszcie nadałoby filmowi sens i akcję...

Ale od zabicia ptaka (okropna scena) było
coraz gorzej, robiło się bardziej pretensjonalnie.
Film zaczął nabierać cech (wulg.) tzw. pojęcia
"mindf*ck" - luźnych, nie wiadomo do końca jak
powiązanych ze sobą scenek, wyjętych z sennego
koszmaru. Wchodził mocny, psychodeliczno-narkotyczny
klimat i schizofreniczne poczucie przejęcia sterów przez
najczystsze zło. Wszystko dostajemy podane w twarz
z nieprzyjemnymi szczegółami (np. powyższe zabicie ptaka).

Pojawiają się liczne kontrowersyjne sceny,
które owszem, są nawet ciekawe, jednak,
poza ukazaniem samotności i jej chorych skutków,
są tylko dla samego bycia, aby pokazać
coraz większe i bardziej pomysłowe zło.
Stajemy się podglądaczami, którzy powinni (?)
czerpać przyjemność z owych makabrycznych
scen brutalności wg recepty filmu
(przynajmniej w moich odczuciach)...
a takie poprowadzenie (swoista manipulacja)
nie podoba mi się i bardzo nie pochwalam,
wręcz jestem przeciw.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty,
bez wahania stwierdzam, że zupełnie
nie podobała mi się druga połowa filmu
— można powiedzieć, że czułem się zawiedziony,
iż fabuła nabrała tak destrukcyjną formę,
w której nie potrafiłem czerpać przyjemności
z oglądania "Lighthouse", gdzie brutalność
próbowała łamać i zmiękczać moje uczucia
i wrażliwość oraz atakować moje wartości.

Jeśli dobrze wydedukowałem, a było to dość
trudne, biorąc pod uwagę coraz to bardziej
zmiksowaną, pełną dziwactw fabułę, sens filmu
opiera się na zdobyciu szczytu latarni przez
młodszego bohatera, w której znajduje się
tajemnicze, ożywiające światło, którego za wszelką
cenę broni stary latarnik, przełożony chłopca.

Film pokazuje nam (choć może to być
odczytane jako postradanie zmysłów)
satanistyczne wartości, w których zwycięża
silniejszy, filozofia „po trupach do celu”
jest najistotniejsza i wszelkie zagrania,
nawet mord, są dozwolone — liczy się
cel, zaspokojenie swoich potrzeb,
moje ego, w tym przypadku nagroda.

Nie mogę jednak do końca zrozumieć
końcowego odtrącenia bohatera
od mistycznej nagrody — może dlatego
stało się tak, a nie inaczej, bo złamał owe
„przykazanie”, by nie zabijać ptaka,
albowiem dosięgnie go zemsta
(bo, jak dobrze wiadomo, szatan
lubuje się w zemście)...
Poza tym dość logicznym wnioskiem,
wydaje mi się, że film stara się nam
przekazać drugie, głębsze dno, które
w dalszym ciągu uważam za złe:

szukanie lucyferycznego
światła / oświecenia.