Po seansie, który oczywiście robi wrażenie, ale pozostawia też uczucie chaosu i niepokoju chciałem sobie jakoś ułożyć, co właściwie widziałem i po namyśle i przeczytaniu paru wątków wyszło mi takie coś:

- O rozwoju toksycznej relacji i samodestrukcji, o otoczeniu, które nas kształtuje, o "surowym autorytecie natury"
- o ludzkich demonach, o popadaniu w obłęd, w nałóg prowadzący do obłędu, o tym jak jesteśmy niewolnikami naszych zmysłów i umysłu, tj jak bezbronni jesteśmy jak zaczynają szwankować
- o tym jacy ludzie potrafią być, jak nie ma (prawie) nikogo kto by ich oceniał
- alegoria życia..? szaleństwa..?
- o walce z wyrzutami sumenia

Nie jestem do końca zadowolony z rezultatu tego rozłożenia na czynniki, nie jestem też pewien, którą interpretację chciał przede wszystkim przedstawić reżyser, ale choć trochę chyba przybliżyłem się do jego zrozumienia, choć wciąż nie mogę się wyzbyć wrażenia, że jest on tak chaotyczny po trochu specjalnie, żeby właśnie wywołać wrażenie przytłoczenia i tajemnicy, niedostępności i niebanalności...