najlepszy horror ostatnich lat przychodzi jako prezent opakowany w szorstki papierek analogowy we wzorki na których dosłownie widnieje wszystko i rzecz wszelka: od oglądania murnaua albo czytania melville'a w chińskiej palarni opium, przez masturbatoryjne akty pod czarno-białe fotografie poli negri, po słuchanie beli bartoka z płyty winylowej na trzydzieści trzy obroty z jednoczesnym spuszczaniem sobie krwi;)

historia nie jest skomplikowana, ale wrażeniowa i opowiedziana bardzo skomplikowanymi obrazami, ot, próba pokojowego współistnienia z własnymi demonami projektowanymi od środka, choć nie do końca wiadomo po co, prawdopodobnie żeby zasłużyć sobie na światło.

to pokojowe współistnienie się oczywiście nie udaje, światło, miast zdobyte w sposób zasłużony, podstępem zostaje skradzione, projektowani wrogowie zamordowani miast wchłonięci? zrozumiani? nie wiem, pokochani jako autonomiczne elementy częściowe chwilowo tylko prezentujące się jako niezależne byty, w istocie pochodzące z jego własnej jaźni wyjątkowo - skutkiem bytowania w klatce niczym bill pullman w Zagubionej Autostradzie - w fazie ewidentnie cierpiącej na jakąś demonologiczną nadprodukcję co najmniej..

anyway, otóż na taką agresję na kuwejt nie ma zgody, mocium panie, i źle się dzieje, panie dziejku, źle się zadziać musi, w głowie, w sercu, w ciele, w świecie, wszędzie, w państwie duńskim i na rusi, za co oczywiście spotyka go i wątrobę jego sroga kara.

koleś jest trochę jak ten pająk, albo jak Zenek, albo jak Bronson z filmu refny, który wypuszcza z siebie sieci, po czym sam w nie schodzi, zaczyna tam mieszkać, z własnej woli, i z czasem zapomina, że to z niego zatracając się we własnej fantasmagorii..

że niby nic takiego? owszem, nic takiego. i dwieście razy już było? być może, że było i trzysta, ale co z tego, i tak palce lizać, jak to się ogląda! jak ostatnie dwa kwadranse Lokatora polańskiego rozciągnięte do potęgi na dwie godziny brawurowej projekcji, czysty odjazd, a nawet odlot, na plakacie powinien być napis: uwaga! to jest kino!