Mistrzowskie budowanie napięcia, klaustrofobiczny klimat i zaskakujące zakończenie. No i odrobina czarnego, groteskowego humoru.

Tak przy okazji, zauważyliście, ile jest tu nawiązań do wcześniejszych filmów Polańskiego? Oto kilka przykładów:
Ręce próbujące go złapać, zupełnie jak te ze Wstrętu, tyle że, tu wystawały z okna, a tam ze ścian;
Polański przebrany za kobietę, przez co poważne sceny nabierają humoru, prawie jak w Matni, gdzie George podobnie paradował w damskich ciuszkach;
Dziecko Rosemary-tu podobieństw jest tak dużo, że aż mi się nie chce wypisywać, ten sam klimat, ujęcia oczyma głównego bohatera popadającego w psychozę, niemal ta sama konstrukcja.

PS: Wypisanie tych nawiązań to żadna krytyka z mojej strony, raczej ciekawostka.
9/10