już za pare dni matura ;p

trzeba bylo przeczytać hahahahahahaa

Leone rozwaliłeś mnie tym tekstem! Niezłe, naprawdę niezłe.

nie rozumię ... jak to rozwaliłeś?

Rozśmieszyłeś. Dobra riposta, bo ten post faktycznie brzmi tak jakoś dziwnie, jakby koles sam chciał się tego dowiedzieć a niczym sam nie zaczął.

No dobra, to może udzielę kilku informacji.
Po pierwsze w książce mamy pierwszoosobową narrację (narratorem jest wódz)
Po drugie: nieco inaczej przedstawiono postać siostry Ratched.
Po trzecie: w filmie można błędnie odczać pobudki, które skłoniły wodza do zabicia McMurphyego.
Po czwarte: W książce Cheswick popełnia samobójstwo (w filmie chyba nie, choć mogło mi to wypaść z głowy)
Po piąte w książce pacjenci mają pozwolenie na wyjazd na ryby (i to z dwiema kobitami, a nie jedną)
Więcej na reazie mi nie przychodzi do głowy.

Ponadto w książce częsciej jest stosowana kara elektowstrząsów :)
i ogólniej jeszcze brutalniej opisano jak się obchodzono z pacjentami...

Ponadto Wódz miewał wizję o wielkiej fabryce i często wspominał swoją przeszłość i dziecinstwo (tam też bylo wyjaśnienie tytułu). I ogolnie ksiązką jest trochę bardziej genialna niż film ;p

W książce w końcówce McMurphy mógł zwiać przez otwarte okno, ale został. W filmie chciał zwiać, ale go złapali.

W ogóle w pierwowzorze z McMurphym było coś nie tak; między innymi jak wracali z tych ryb to w jego oczach pojawił się straszny smutek itp. W filmie ten wątek pominięto... Albo to ja coś kręcę, bo w sumie dawno to oglądałem/czytałem...

Hmmm ja wczoraj/dzisiaj(?) w nocy skończyłam książkę i podstawowe różnice jak widzę są wypisane:)
Hmm.. jak dla mnie książka mimo wszystko była smutniejsza i koniec był jaśniej przedstawiony.

W książce podstawowym problemem pacjentów była trudność z najzwyklejszym śmiechem. McMurphy ich do tego wręcz zmuszał. Pacjenci też donosili na siebie do specjalnie założonej księgi, dostarczając tematów do następnych spotkań.
Wątek wyjazdu na ryby jest całkowicie przeinaczony w filmie. Poza tym w książce jest też ważna postać starszego Skandynawa, dawnego rybaka, który paicznie boi się brudu.

Film bardzo wiele rzeczy pomija i wyjątkowo spłyca historię.
Ksiażka jest arycdziełem - film jest poprostu dobry.

Ah, zapomniałam o najważniejszym - DYM! Mgła, non stop używana przez personel, to 40% klimatu książki:) + 10% pomarańczowo-czerwona pomadka i paznokcie Wielkiej Oddziałowej:D

o tak Wielka Oddziałowa:D książka jest bardziej ponura, pesymistyczna, drastyczna...jednym słowem bardziej genialna,trudno ją zekranizować,ale myślę,że ekipie filmowej sie udało. Film jest bardzo dobry a Jack Nickolson wręcz rewelacyjny.
Ps coś mi sie kojarzy,że Cheasvik popełnił samobójstwo trochę w inny sposób, przywiązał sie do krat w basenie czy jakoś tak,nie pamiętam dokładnie,bo dawno czytałem,ale to taki szczegół w różnicy między książka a filmem

Chwycił się jakiejś kraty na dnie i nikt nie był w stanie go oderwać.

Aaaa... zapomniałam o PIĘKNEJ kwestii wybijania szyby w dyżurce - GENIUSZ (!). Mac robił to kilka razy, na złość, z premedytacją, zawsze twierdząc: "była tak czysta, że jej nie zauważył":)
Filmie przedstawiono to tylko raz i to w całkowicie przeinaczony sposób.