Film skłonił mnie do pewnych przemyśleń, którymi chciałbym się podzielić w dalszej części. Być może są one zbyt pochopne, może nawet lekkomyślne, jednak dla tych którzy poszukują prawdy (niełatwej) mogą okazać się cenne i trafne. Mianowice film R. Zemeckisa przedstawiający obraz katastrofy lotniczej i skrupulatnie prowadzonego dochodzenia pogłębił we mnie odczucia niepokoju, frustracji i bezsilności wywołane przez wydarzenia związane ze śledztwem w sprawie katastrofy (na pewno?) samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem. Nieudolność rosyjskich i polskich śledczych, próby zatuszowania rzeczywistości poprzez niszczenie dowodów, nielogiczne raporty, obłuda i kłamstwa dochodzenia smoleńskiego zestawione z obrazem nakreślonym przez Zemeckisa stają się nad wyraz czytelne. I tak w filmie: samolot w efekcie zderzenia z drewnianą wierzą kościelną nie traci skrzydła, co więcej nie ulega totalnej fragmentacji, ale zaledwie przełamuje się w pół. Ze 100 osób (pasażerów i załogi) ginie 6 a 96 przeżywa (!!! pamiętacie ile osób zginęło w prezydenckim tupolewie? czyżby symbol?), natomiast zaraz po katastrofie wrak samolotu zostaje niezwłocznie zabezpieczony i przewieziony do nowoczesnego hangaru, w którym zostaje złożony w całość (widzieliście ten rosyjski hangar?! a przepraszam tam nie ma hangaru…, ledwie namiot skołowano). Warto wspomnieć, że ta scena w filmie nie była potrzebna z punktu widzenia fabuły - czyżby kolejna sugestia autorów?! Być może ten hollywoodzki obraz katastrofy lotniczej miał w zamyśle autorów dodatkowo wytknąć fałsz i indolencję osób odpowiedzialnych za śledztwo w sprawie katastrofy pod Smoleńskiej. Być może nie, być może to przypadek, być może…