Wyobraź sobie, że przy najcięższych zbrodniach to się zdarza całkiem często. Zabójcy w afekcie potrafią nawet sami stawić się na policji gdy ochłoną. Często to sumienie, a czasem niemożność spędzenia reszty życia pod presją oczekiwania momentu, gdy prawda wyjdzie na jaw, powodują poddanie się.

Nie chodzi mi o najcięższe zbrodnie. Post napisałem inspirowany filmem. Główny bohater nie był mordercą, można nawet powiedzieć, że uratował 96 osób. W zasadzie sumienie miał czyste. Jednak potrafił przyznać się do własnych błędów i słabości.
Chwała mu za to.

Poczucie winy Whip miałby obciążając bohaterską stewardesę dla obrony siebie. Poza tym moim zdaniem zrozumiał, że kiedyś wypadek mógł wydarzyć się z powodu jego pijaństwa.

Z powodu alkoholizmu, narkotyków zaczęło sypać się jego życie - rozpadła się rodzina, nowo poznana dziewczyna też odeszła. Wiedział, że nic się nie zmieni, jeśli nie zdecyduje się na radykalny krok. Więzienie tak naprawdę przywróciło mu wolność.