"..neobarokowy język francuskiego reżysera od zawsze prowokował do porównań z poetyką filmików
muzycznych, stanowił wzorcowy przykład postmodernistycznej rozpusty..."

Zawsze się zastanawiam, czy autorzy tego typu tekstów, maja jakiś swój pedalski sekretarzyk z
mnóstwem terminów rodem z nowmowy, którymi epatują w massmediach, żeby gawiedzi
wydawało się to mądre.
Dwa plus pedalskie (miękkie nadgarstki i mezzosopran koloraturowy - widać i słychać), bo przecież
nikt zdrowy nie spłodzi tylu bzdur w jednym zdaniu.