Ludzie za mgłą

Marcel Carne stworzył wyjątkowy poetycki film w tonacji amerykańskiego kina noir, jeszcze przed jego narodzinami i w zupełnie innym rejonie świata. Ludzie za mgłą to dzieło łączące psychologię bohaterów, inteligentne dialogi i wybitne zdjęcia z dość prostą, rozrywkową historią.
Poszczególne kadry w filmie robią...

dla fanów starego kina. Dobre dialogi, piękne ujęcia. W tych filmach naprawdę o coś chodziło.

Kompozycyjnie zrealizowane mistrzowsko - spójny rytm narracji, rzeczywistość współgra ze stanem wewnętrznym bohaterów, stylizowane zdjęcia, ale czy to wystarcza, aby uznać ten film za dzieło wybitne. Na pewno jest wyrazem czasów przed wojną, ale czy ta beznadzieja i zagubienie dotyczyła wszystkich, czy jest to wycinek...

Piękna i zjawiskowa Michele Morgan oraz niesamowity jak zwykle Pierre Brasseur (dla tej dwójki chociażby warto obejrzeć ten film). Brasseur mimo że gra zdecydowanie negatywną postać to w moim odczuciu zdecydowanie przyćmiewa i budzi większa sympatię niż ten dobry grany przez Jeana Gabina. Jak zwykle świetny dramatyzm i...

w beznadziejnej, ponurej mgle portu Havre. Film właśnie o beznadziejności, o tym że nie zdarzy się nic dobrego, dajacego nadzieje. Bardzo ważny film francuskiego "cinema potique". Mistrzostwo Marcela Carne.