Gdybym potrafił podejść do tego filmu obiektywnie, zapewne nie pozostawiłbym na nim suchej nitki. "Męstwo i honor" to bowiem czysta propaganda o socjalizmie z ludzką twarzą. Jacquou jest tu bohaterem mas, którego rewolucja choć destrukcyjna nie przemienia się w masakrę. Jednak jego zwolennicy to rzeczywiście motłoch, z kilkoma wyjątkami. Pokazani są jako stado baranów, które idą gdzie zagna je najgłośniej ujadający kundel. Póki jest nim hrabia, póty go słuchają. Kiedy pojawia się Jacquou lecą za nim. Tę cyniczną (i jakże socjalistyczną) obserwację osładza powiastka o miłości i rodzinnym honorze. Całość zaś podano dość schematycznie, chwytając się dość prostych metod narracyjnych.

Jednak nie potrafię chłodno podejść do filmu. Mimo wszystko unosi się nad nim romantyczny duch ruchu socjalistycznego przełomu wieków. Owa naiwność, której jeszcze nie zdążyła zniszczyć Rewolucja Październikowa i ZSRR. W "Męstwie i honorze" jest wiele wspaniałych scen, przy których naprawdę się wzruszyłem. No i cudownie dobrana muzyka, która chyba najbardziej wpłynęła na moją pozytywną ocenę. Szkoda, że propagandowe powiastki tak rzadko bywają tak ludzkie.