Marlon w swojej autobiografi powiedział że najlepszą jego rolę zagrał w "Queimada"

Hmm... Nie widziałam go w innych filmach, ale roli w "Młodych Lwach" na pewno nie można nazwac genialną :) Niesamowicie sztywna, choc może jest to specyfika kina tamtych czasów. Przykład - w filmie jest scena, kiedy grana przez tego aktora postac wpada do obozu koncentracyjnego mówiąc, że nie jadł od kilku dni. Komendant obozu daje mu jedzenie. Każdy normalny człowiek w takiej sytuacji wręcz by się na nie rzucił, a koleś zaczyna je obojętnie skubac, bardziej zainteresowany rozmową. Mnie to nie przekonuje :) Ale obejrzę Ojca Chrzestnego, to może zmienię zdanie :)

nie mogę się zgodzić co do gry Brando, ale to temat rzeka. Skupiając się zatem na scenie, o której mówisz, to prześledź ją kiedyś jeszcze raz: trudno się dziwić, że żołnierza odepchnęło od jedzenia jak zaczął słuchać monologu i "problemów" przełożonego obozu koncentracyjnego.

Brando w latach '50 zmieniał kino, a Ty piszesz, że stworzył sztywną postać. Ok. Jeżeli postać była sztywna to tylko dlatego, że Brando tak chciał. Dlatego, że taka miała być. Niszczona od wewnątrz. Totalna destrukcja. Postacie Marlona to coś więcej od samego grania, one mają duszę etc, on staje się tym kogo gra. Najlepszy aktor jakiego miałem przyjemność oglądać w akcji.

Do tej listy dołożyłbym western z 1961 roku z Marlonem Brando - Dwa Oblicza Zemsty.

...obejrzałam "Ojca Chrzestnego", już po przeczytaniu książki. Ten film wywrócił mój pogląd na talent tego aktora do góry nogami, w nim Brando był po postu IDEALNY :) Co do "Młodych lwów" - może macie rację. Obejrzę film jeszcze raz, zwłaszcza że książkę, na której jest podstawie też mam już przeczytaną i skupię się najmocniej na wspomnianej scenie. Ale mnie, jako studentce, której też się zdarza chodzić głodną i to nie nawet nie tak długi okres jak omawiana filmowa postać, po prostu się w głowie nie mieści, żeby bardzo głodny człowiek nie rzucił się na talerz z żarciem natychmiast, jak się go przed nim postawi :)

Raz, że na kromkę chleba (czy co tam było) to nawet głodny pies by się nie rzucił. ; p
Dwa, ja też miewałem przerwy w jedzeniu i nigdy nie rzuciłem się na pierwszy posiłek od kilkudziesięciu godzin. Zależy od człowieka, ja w tych sprawach jestem powściągliwy, staram się kontrolować aby nie wyglądać jak dzikus.
Trzy, koleżanka annikhonore wyjaśnia resztę. Trudno jest nam ocenić co dokładanie czuł Christian, na pewno resztek ochoty do jedzenia po tym co przeżył - pozbawił go komendant obozu.