trzydziesty piąty raz to samo i trzydziesty piąty raz tak samo dobrze.

oto człowiek dardennów.

katalog mikro dramatów zasilanych cichą desperacją - zaburzenia więzi, traumy relacyjne, lęki separacyjne i tak dalej, i tak dalej..

reflexje niewesołe.

surowy realizm znanego od lat kina społecznie zaangażowanego - poraża konsekwencją, radykalnie oszczędną estetyką, maniacką i niezłomną jednolitością stylu.

braciszkowie wpisują się w tak zwaną bazinowską definicję kina autorskiego w myśl której autor przez całe życie kręci jedno dzieło.

a zatem: kino wielu końców świata i modlitw o ten jeden - mocne i bez pocieszeń, oczywiście wielkie.

przy okazji wtórne, owszem, wtórność można mu zarzucić - tylko kto się ośmieli to zrobić?

takie argumenty, racjonalne, zgoła akademickie wywody, tracą na znaczeniu w zderzeniu z jego tkanką, emocjonalną powagą samego doświadczenia. stają się nazbyt lekkie, głuche, czcze, zastygają na ustach - kiedy krew się gotuje, zęby zgrzytają, ręce opadają, szlag człowieka trafia, nóż sam się otwiera..

wszystko tu wrzeszczy o pomstę od razu do piekła.

logika nie unosi ciężaru przeżycia.