Na poczatku byłem rozczarowany tytułem; daje podstawy do przypuszczeń, że to kino familijne; nic bardziej mylego. W jednej recenzji przeczytałem, że to historia patologicznej rodziny. To na pewno dośc nietypowa rodzina, ale samo słowo "patologia" chyba trochę tu nie pasuje, no i źle sie kojarzy. Wspólna, można powiedzieć przymusowa, podróż Hooverów, zmienia ich. Nawet sami nie podejrzewają, jacy są naprawdę; że potrafią się wspierać, być w stosunku do siebie tolerancyjni, że po prostu się kochają. Ci, którym nie podoba się film, oczekują od niego zbyt wiele, jakiejś zwariowanej komedii, a tak naprawdę ten film nią nie jest. Nie bez powodu pojawia sie gdzieś w tle Marcel Proust i jego nieśmiertelne dzieło "W poszukiwaniu straconego czsu", tylko że Hooverowie ten czs odnaleźli.