W końcu trafiłem na film, który pokazuje, jak naprawdę wyglądało życie w Chile w czasach Allende. Bez idealizowania kogokolwiek.

Pokazuje dzielnice potwornej biedy, których mieszkańcy nie mają dużych szans na zmiany na lepsze i ludzi bogatych, którzy w dużej części uważają się za lepszych i nie chcą mieć nic wspólnego z biedotą.

Rząd próbuje coś robić, ale nieudolnie i moim zdaniem robi to źle. Pomysł przeniesienia część biednych uczniów do elitarnej szkoły uważam za dobry, ale nie powinni tam trafiać tylko dlatego że są biedni. To powinna być nagroda dla najzdolniejszych uczniów z biednych rodzin, inteligentnych i z ambicjami.

Można też zauważyć, że bieda to nie tylko stan posiadania, ale i stan umysłu. Zachwyt tych dzieciaków nowymi rzeczami, które im pokazuje ich nowy przyjaciel, przypomina mi czasy PRL-u, kiedy cokolwiek z zachodu to był prawdziwy rarytas.

Widać też inflację, braki w zaopatrzeniu, co pamiętam ze swojego dzieciństwa.

A na końcu zamach stanu, po którym pokazano biedocie, że jakiekolwiek marzenia o lepszym życiu mogą sobie wsadzić.

Jeszcze taka ciekawostka, o której nie wspomniano w filmie. Jedną z przyczyn problemów gospodarczych w Chile za czasów Allende było amerykańskie embargo na chilijską miedź. A złoża mają duże. Pod koniec jego prezydentury inflacja wynosiła 500%. Z kolei po przejęciu władzy przez Pinocheta poziom inflacji wrócił do normy, ale bezrobocie wynosiło 30%, a robotnicy nie mieli prawa do zrzeszania się i biedota musiała pracować za bardzo niskie pieniądze. Jakiekolwiek protesty mogły się skończyć brutalną interwencją wojska albo policji.

Każdy zainteresowany sytuacją w tamtych czasach w Chile powinien to obejrzeć.