Zgadzam się w 100% (pomijając błędy ortograficzne ^^ ).
Kitty w filmie pod koniec pokochała Waltera, w książce natomiast był jej obojętny i pojawia się pytanie: w co chcesz wierzyć? W faktyczną przemianę człowieka? Czy jednak w to, że z natury jest nieczuły i egoistyczny? Odpowiedź należy do Ciebie. Film staje się dzięki temu wspaniały, nawet, jeśli ktoś mógłby zarzucić mu zbytnią sentymentalność.

dlatego całą tę dyskusję można podsumować jednym zdaniem:
NA CAŁE SZCZĘŚCIE FILM "MALOWANY WELON" JEST OPARTY NA POWIEŚCI, A NIE JEST JEJ EKRANIZACJĄ.
Muszę powiedzieć, że zakończenie książki zdawało się być napisane na siłę jakby autor chciał jeszcze dorzucić trochę seksu, śmierć matki, a Kitty w książce nie przechodzi AŻ takiej przemiany jak jej filmowa koleżanka:P
a szkoda...

Zabawne, bo to właśnie oglądając film, miałem wrażenie nie realizmu i wmawiania widzowi na siłę właśnie owej przemiany Kitty. Po filmie zastanawiałem się mocno, czy książka (której nie czytałem) też kończy się w ten sposób. Dzięki Wam dowiedziałem się, że jest bardziej spójna :-)

Pod ogromnym wrażeniem filmu sięgnęłam po książkę. Czekałam na sceny między Kitty i Walterem, na scenę pojednania. Myślałam, że w książce wyjaśni się kto był ojcem dziecka. Bardzo się zawiodłam- Kitty w filmie się zmieniła, w książce miałam odczucie, że nadal jest taka sama (np. końcowa scena z Charlsem- zupełnie nie rozumiałam jej zachowania). Tak jak napisał autor postu książka jest po prostu "chłodna", bez głębszych uczuć i miłosci. Nigdy nie myślałam, że film bardziej mi się spodoba. Mimo wszystko książkę polecam i lepiej potraktować ją jako osobne dzieło, żeby uniknąć rozczarowania :)

Mi się podobało i to i to. ;) Książka jest świetna, moim zdaniem Maugham ciekawie przedstawił taką duchową przemianę u kobiety głupiej i rozkapryszonej. Kitty chyba jednak po tej rozmowie z ojcem się zmieniła. ;) A w filmie mogli darować sobie to ckliwe zakończenie z dzieckiem....

Nie wiem, czy określenie "chłodna" pasuje do książki, bo ta ma w sobie wiele uczuć, ale stłamszonych, ukrytych głęboko wewnątrz. Walter po odkryciu zdrady Kitty nigdy więcej na nią nie spojrzał tak, jak wtedy, zanim poznał prawdę. W ogóle na nią nie patrzył, nie uśmiechał się jak dawniej- to świadczy o tym, jakie cierpiał katusze, przecież kiedyś tak bardzo ją kochał. Kitty z kolei nigdy nie pokochała Waltera i nie cierpiała tak po jego stracie, w książce jest jasno napisane, że odczuła to jak stratę zwykłego znajomego, nic więcej; chodziła w żałobie, bo tak wypadało. Dopiero po rozmowie z ojcem przemiana Kitty, w drodze do której tak wiele razy upadała, wydaje się ostatecznie wypełnić.
Najpierw przeczytałam książkę, cały czas oczekiwałam na moment, kiedy Kitty zakocha się w swoim mężu (muszę przyznać bez bicia, że do przeczytania książki skłoniła mnie recenzja filmu), ale nic takiego się nie stało. Owa miłość między państwem Fane to jedyna, ale jakże zasadnicza różnica między filmem a powieścią. Jak już zostało tu wspomniane, film jest oparty na książce, ale NIE jest ekranizacją. I rzeczywiście, ja obraz J. Currana postrzegam jako historię odrębną od tej przedstawionej przez W. Somerseta Maughama. I traktuję to jako korzyść. Historia przeniesiona na ekrany może i jest ckliwa, może i jest nawet naiwna, ale dla mnie przekazuje przede wszystkim potęgę miłości i błogosławieństwo wybaczania.
Zarówno książka jak i film niosą ze sobą sporą lekcję tego, jak doświadczenie może zmienić charakter człowieka. W powieści motorem zmiany Kitty jest świadomość własnego upadku i gorycz samotnośći, w filmie zaś- miłość.

Zapomniałam:
O litości, piosenka na końcu jest po francusku, nie po chińsku!