Edward Norton po raz kolejny pokazał jak tworzyć kino dla ludzi myślących. Film mimo, że jest dosyć statyczny potrafi "połknąć" widza. Wątkiem pobocznym, przynajmniej dla mnie, stała się atmosfera polityczna panująca w Chinach na początku XX wieku. "Malowany welon" chwilami jest, moim zdaniem, bergmanowski. Stajemy się milczącymi obserwatorami związku, który w dzisiejszych czasach nie przetrwałby miesiąca. Najpierw emocjonalna pustka głównej bohaterki-przytłaczająca wręcz, milcząca zgoda na życie obok mężczyzny, do którego nie czuje nawet symaptii. Następnie jej stopniowe odkrywanie siebie(również przez popełniane błędy-którz ich nie czyni...), aż do momentu odnalezienia własnego ja, które nie narodziłoby się bez uczuć: nienawiśći i poczucia klęski. Ostatecznie odkrywa je jednak dzięki pardoksalnej bezwzględności zakochanego w niej mężczyzny.
"Malowany welon" chwilami jest teatralny, dawno w filmie milczenie nie było tak wymowne. Gratuluję twórcom.