"Malowany Welon" warto obejrzć napewno z dwóch powodów.

Po pierwsze i dlatego wybrałem się na seans - ze wględu na parę głównych bohaterów - cudowną Naomi Watts i Edwarda Nortona. Co ciekawe mimo mojej ogromnej sympati do Watts myślałem, że lepiej ze swoją rolą poradzi sobie Norton, a tu niespodzianka, bo wg mnie to Naomi lepiej zagrała, a nawet zawłaszczyła sobie film dla siebie i to ona gra tu pierwsze skrzypce. Norton jak dla mnie jest zbyt nijaki, ale moze właśnie taki miał być.

Drugi powód to rewelacyjna muzyka Alexandra Desplata - szczególnie główny motyw, który słyszymy już przy napisach początkowych. Muzyka towarzyszy nam przez cały film i buduje niesamowity, trochę melanholijny, smutny nastrój. Desplat musiał się nieźle natrudzić by jeden przepiękny utwór Erika Satie "Gnossienne no.1" nie przyćmił wszystkich pozostałych w filmie. Wydaje mi się, że Desplat wyszedł obronną ręką z tego zadania, choć i tak chyba najbardziej w pamięć zapada Satie...

Film ogląda się dobrze. Jest on co prawda w niektórych momentach zbyt wolny i wydłużony, ale opowiadana historia i popis głównych aktorów zacierają dobrze te wady. Można by się przyczepić także do tego, że "Malowany welon" przypomina trochę filmy sprzed lat, ale wg mnie jest to akurat duży plus, gdyż w zalewie amerykańsiej papki wyraźnie się on wyróżnia, poza tym historia Kitty i Waltera wymagała tego typu przedstawienia.

Duży minus za niewykorzystany potencjał fantastycznych krajobrazów, które nie zostały niestety dość dobrze wyeksponowane. A szkoda bo naprawdę jest co fotografować...

7/10