mnie film bardzo sie podobal. jednak zgadzam sie z toba- czegos w nim brakuje

zgadzam się.....faktycznie czegoś brakuje
ale film i tak cudny

Teoretycznie pointa jest- zmiana, jaka zachodzi w Kitty, którą symbolizuje rozmowa o kwiatach. Na początku filmu stwierdza, że nie warto ich kupować, na końcu- wręcz przeciwnie. Ulotne są nie tylko kwiaty...trochę to mdłe. Ale mnie też czegoś brakuje.

Nie wiem czy ktoś z was miał do czynienia z książką ale tam żadna zmiana w Kitty nie zachodzi. Wraca ona do dawnego życia i przelotnych romansów. Ja wolę zakończenie z filmu zostawia trochę więcej wiary w ludzi. Dlatego wkurzają mnie komentarze ludzi którzy nie do końca wiedzą o czym piszą.

Książki nie czytałam, więc odnoszę się tylko do filmu. Zmiany jaka zachodzi w Kitty trudno tu nie zauważyć. To ciekawe, że w książce jest zupełnie inaczej.

Moim zdaniem nie brakuje w tym filmie puenty. Fakt, że nie ma sceny, w której nagle Kitty przechodzi metamorfozę i od tej chwili wiadomo, że pusta lalka stała się modrą, dojrzałą kobietą lub sceny, w której Kitty łopatologicznie wykłada, jaka była płytka i głupia. I bardzo dobrze, że takiej sceny nie ma, bo film przedstawia ewolucję bohaterki, ona stopniowo dorasta, dojrzewa przy szlachetnym człowieku, którym jest jej mąż, a także pod wpływem tego, co przeżyła w Chinach.

Przedtawiona jest także przemiana zachodząca w Walterze i w ich związku. Obydwoje uświadamiają sobie, że popełnili błedy, które stały się podstawą ich nieszczęść. Jedno i drugie ze złych powodów zdecydowało się na ślub: Kitty chciała uciec od matki i udowodnić jej, że nie tylko siotra będzie mieć wesele, a Walter ożenił się, choć wiedział, że Kitty jest rozpieszczona, uwielbia życie towarzyskie i przede wszystkim - nie kocha go.

Film pokazuje, co wynikło z tak zawartego ślubu, jak potoczył się ich los i jak życie ich zmieniło. Ukazane jest to w sposób autentyczny, piękny i poruszający. Moim zdaniem niczego tu nie brakuje, nad puentą po prostu trzeba się chwilkę zastanowić, bo nie została podana na tacy.

Poza tym to nie jest komedyjka romantyczna typu "poznali się, nie lubili się, robili sobie na złość, zakochali się w sobie, żyli długo i szczęśliwie - puenta - miłość zwycięża wszystko", tu sprawa jest trochę bardziej skomplikowana, dlatego uważam, że świetnym posunięciem było zostawienie miejsca na przemyślenia widza.

Dla mnie spotkanie Kitty z Charliem Townsendem jest właśnie puentą: po tych pięciu latach nie zapomniała o Walterze. Wcześniej, kiedy wyznała Waltowi, że jest w ciąży i nie wiedzieli, czy dziecko jest jego, on stwierdził, że to już bez znaczenia - i ostatnia scena jest jakby potwierdzeniem tych słów. Jeszcze nie czytałam książki, ale skoro jest tak, jak mówi Meg, to bardzo dobrze, że adaptacja tak odbiega od oryginału.

Faktycznie, zgadzam się. Jeśli książka ma takie zakończenie, to nie dla mnie. Zgadzam się również z przedmówczynią, co do sceny z małym Walterem i Townsendem - ukazuje to miłość, która przetrwa śmierć. Postawa Kitty ukazana w filmie po powrocie z Chin daje wiarę w zdolność do moralnej przemiany człowieka.

no właśnie to czyje to dziecko??

Moim zadaniem ojcem jest Charli Townsend co właśnie dowodzi scena spotkania na końcu filmu, no bo po cóż innego była by pokazana ich rozmowa ...?!?
Natomiast moja żona twierdzi że ojcem małego Waltera jest mąż Kitty, a dowód na to stanowi imię chłopca jak i to że jest blondynem...
A co Wy sądzicie?? i jak to jest w książce...??