Mocny, piękny, przeładowany emocjami i treścią. Po zakończeniu długo siedzi w głowie i męczy pytaniami. Aktorzy są znakomici w swoich rolach. Każda z 3 głównych postaci ma swoje specyficzne gesty, zachowania, mimikę, odzywki. Są bardzo przekonujące i pełne życia w kreacji, którą napisano w scenariuszu.
Niemniej jednak nie potrafię się oprzeć wrażeniu, że pewien typ zachowań pokutuje we wszystkich filmach Dolana. Może to wrażenie wynikające ze współpracy z tymi samymi aktorami (choć z drugiej strony uwielbiam patrzeć na te same aktorki w zupełnie różnych kreacjach u Dolana). A może to kanadyjski dialekt? Nie macie wrażenia, że pewien sposób mówienia, kończenia zdań, akcentowania wyrazów, wykrzyknięcia na początku, typowe EEJJJ i parę innych - to podobne maniery różnych postaci z filmów Dolana?

Mniejsza o to. Zastanawia mnie, co sądzicie o Die. Koniec filmu, monolog o nadziei, próba uzasadnienia podjętej decyzji. Nie ma manichejskich postaci, nic w życiu nie jest ani czarne ani białe, ale mieliście jakieś pierwszy odruch w ocenie matki? Powinna, nie powinna była go oddawać? A może w ogóle nie powinniśmy tego oceniać?

Kyla. Znakomicie napisana postać. Wątek jej rozsypującej się rodziny, jej nieśmiałości, cudowne! To jak otwiera się przy Die i Stevie, a na koniec znów wpada w spiralę niepewności siebie dobiło mnie na koniec. Poważnie - bardzo mnie poruszyła jej historia. I poza tym jest tak bardzo niedopowiedziana.... Świetna kreacja drugoplanowa.

No i w sumie pytanie. Mały detal. Film rozpoczyna zdanie, że w fikcyjnej Kanadzie nowy rząd próbuje uchylić tę kontrowersyjną ustawę S-14. Trochę to niejasne. Czyli ta ustawa obecnie funkcjonuje? Czy wszystko jest fikcją...? Nie rozumiem, czemu Dolan ubrał to w takie słowa, skoro założenie filmu wydaje się być logiczne, że możliwość oddania dziecka na takich warunkach nie jest realna... czy tylko ja się nad tym zastanawiam?