Jako wielka fanka pierwszej części filmu, nie mogłam zrezygnować obejrzenia dalszej części tej historii. Nie byłam nastawiona ani negatywnie, ani pozytywnie choć przyznam, że pierwsze zwiastuny budziły we mnie lekki niepokój, ponieważ dawały widzom do zrozumienia, że postać Donny została uśmiercona. I choć rzeczywiście tak się stało, chociaż moim zdaniem nie było to konieczne, a film z barwną postacią Donny byłby o wiele ciekawszy, to przez to posunięcie nie stracił na swojej wartości. Nieobecność Meryl Streep była odczuwalna, ale została wynagrodzona wszystkim w pięknej scenie chrztu dziecka Sophie (na której niejeden uroni łezkę). Jeśli chodzi o różnicę między obiema częściami- pierwsza była radosna i pozytywna z dynamiczną fabułą (poszukiwania ojca, rozterki Donny i Sophie itp), druga zaś jest bardziej nostalgiczna, skłaniająca do przemyśleń, choć nadal radosna. Wielu obawiało się również, że w pierwszym filmie wykorzystano większość hitów Abby i drugi mógłby być pod tym względem o wiele uboższy. I choć w drugiej części rzeczywiście posłuchamy tych mniej znanych utworów to wcale nie są one gorsze! (a dla starych hitów również znalazło się miejsce). Jeśli chodzi o obsadę- młodzi aktorzy dają radę (łącznie z Lily James, którą bardzo przyjemnie ogląda się jako Donnę). Stara obsada również bez zarzutu (no oprócz Dominica Coopera). Absolutnie urocze są sceny Harrego i Billa. Colin Firth i Stellan Skarsgard w filmie po prostu świetnie się bawią, co doskonale możemy zobaczyć w scenie, kiedy łodzie przypływają na wyspę w tanecznym rytmie Dancing Quenn, a rzeczy które wówczas wyczynia Firth i Skarsgard wywołują uśmiech na twarzy. Duet Tanya i Rosie również nie zawodzi, a ich dialogi jak zwykle powalają na kolana. Ładne krajobrazy i ujęcia tak jak w pierwszej części, chociaż wydaje mi się, że bardziej ubogo pod względem choreografii. Jedynym minusem są pewne nieścisłości związane z babcią Sophie i adoratorami Sophie, którzy fani pierwszej części- tacy jak ja- na pewno wyłapią- dlatego radzę przymknąć na nie oko. I choć film fabularnie na pewno nie zasługuje na ocenę 10, jaka mu wystawiłam.to nie mogłam zrobić inaczej, ponieważ jako wakacyjny musical doskonale spełnia swoją rolę (każdy przecież wie, że nie o to w tym filmie chodzi, aby dostał Oscara),a wszyscy fani Mamma Mia i zespołu doskonale to zrozumieją! :D