Maria łaski pełna/film/Maria+%C5%82aski+pe%C5%82na-2004-1115622004
pressbook
Inne
Treść
Debiut Joshuy Marstona Maria łaski pełna to opowieść o siedemnastoletniej dziewczynie, która za wszelką cenę chce się wyrwać się z małego kolumbijskiego miasteczka, w którym wiedzie życie bez perspektyw. Żeby osiągnąć cel decyduje się na odważny krok w niepewną przyszłość. Oglądając film, bierzemy udział w niezwykłej podróży wraz z dzielną, pełną werwy bohaterką o buntowniczym charakterze. W końcu dociera ona do punktu, w którym ma szansę rozpocząć zupełnie nowe życie. Życie, w którym nikt za nią nie wybiera. I tylko ona może decydować, o tym czego chce. Mając taką okazję, wykorzystuje ją, zawzięcie, choć z gracją, dążąc do celu. Film nie jest oparty na faktach, opowiada jednak historię, która stanowi codzienność wielu Kolumbijczyków. Maria Alvarez (Catalina Sandino Moreno) wychowała się w jednym z wielu miasteczek usianych na zielonych wzgórzach na północ od Bogoty. W takim miejscu trzy lub więcej pokoleń dzieli to samo mieszkanie. Maria mieszka w skromnym murowanym domu wraz z babcią, mamą, siostrą i nowo narodzonym siostrzeńcem. Każdego ranka dziewczyna wychodzi z domu przed świtem by złapać autobus do położonej poza miastem, wielkiej plantacji kwiatów. Ma porażająco nudną pracę, w której jest ściśle kontrolowana. Wraz ze swoją najlepszą przyjaciółką, Blaką (Yenny Paola Vega), Maria cały dzień odziera łodygi z kolców, lub układa bukiety kwiatów wysyłanych na eksport. Tylko czasami, w weekendy, idzie na rynek, gdzie prawie całe miasteczko bawi się w rytm muzyki granej przez lokalną orkiestrę i choć Maria stara się nie przepuścić żadnego kawałka salsy czy cumbii, jej chłopak, Juan (Wilson Guerro), najczęściej stoi z boku, pijąc z kumplami aguardiente. Ta mądra, odważna, pełna życia siedemnastoletnia dziewczyna zdaje sobie nagle sprawę, że jej świat jest mały i ograniczony, a ona nie chce się z tym pogodzić. Często kłóci się z domownikami, zwłaszcza ze swoją starszą siostrą, Dianą (Johanna Andrea Mora). Całe zarobki Diany pochłania opieka nad dzieckiem i chociaż Maria kocha siostrzeńca, nie chce się za siostrę dokładać do domowego budżetu. W pracy Maria nie może zaakceptować systemu, w którym kontroluje się wszystko począwszy od układania bukietów, a skończywszy na wyznaczaniu przerw na toaletę. Wygląda na to, że tylko Blanka toleruje buntowniczy charakter swojej przyjaciółki; sama będąc dziewczyną dość nieśmiałą często ją naśladuje. To poprowadzi jej życie na zupełnie nowe tory. Pewnego dnia, Maria źle się czuje i prosi o pozwolenie na wyjście do łazienki. Gdy przełożony odmówił i zarzucił jej absolutny brak kultury pracy, Maria się zwolniła. To rozzłościło jej rodzinę, ale Maria nie tylko nie zamierzała przepraszać za swoją impulsywność, ale też nie chciała wrócić do plantacji kwiatów. Ponieważ w miasteczku nie mogła sobie znaleźć innego zajęcia, jej jedynym ratunkiem była przyjaciółka w Bogocie, pracująca jako pomoc domowa. W międzyczasie, spotyka na weekendowej imprezie Franklina (Jhon Alex Toro), który proponuje jej coś zupełnie nowego. Franklin jest wyluzowanym, młodym pewnym siebie chłopakiem. Ubrany w stylową skórzaną kurtkę, wyraźnie odróżnia się od Juana i jego kolegów z miasteczka. Franklin pochodzi nawet z innej części kraju. Wie jak prawić dziewczynie komplementy i szybko rozbudza ciekawość Marii opowiadając o odlotowej pracy, która wymaga podróżowania – coś, czego ona nigdy nie robiła. Kiedy Franklin wypowiada słowo mula - "muł", dziewczyna natychmiast orientuje się w czym rzecz. "Praca" ta polega przemycie do Stanów Zjednoczonych uprzednio połkniętych woreczków z heroiną. Maria słyszała o ludziach, którzy zostali na tym przyłapani przez amerykańską służbę celną, ale Franklin z pewnością znawcy tematu przekonuje ją, że są to tylko żądni swych pięciu minut głupcy, którzy specjalnie dają się złapać, by znaleźć się w telewizji. Chłopak uważa, że tak mądrej dziewczynie jak Maria bez problemu uda się przewieźć towar przez granicę. O wszystkim przesądzają pieniądze. 5 000$ za jeden kurs może odmienić życie każdego, a zwłaszcza takiej dziewczyny jak Maria. Pomimo wątpliwości, Maria spotyka się ze swoim przyszłym szefem, Javierem (Jaime Ostorio Gómez), który, jak dobry ojciec, prostymi słowami wprowadza ją w tajniki pracy. Javier nalega by Maria przyjęła od niego drobną sumę pieniędzy, aby mogła uregulować chociaż część swoich zobowiązań finansowych. I chociaż pieniądze te nie są pożyczką tylko podarunkiem, bohaterka szybko orientuje się, że dobiła targu. Maria spotyka innego "muła" – Lucy (Guilied López), która dzieli się z nią doświadczeniami. Radzi, jak przygotować organizm do transportu heroiny, jak się ubierać i jak postępować na granicy. Przestrzega, że jeśli choć jeden woreczek pęknie w żołądku, Maria umrze. Lucy była w Stanach dwa razy, zdobyła w ten sposób niezależność finansową i ładny przestronny dom tylko dla niej. Jednak, będąc w Nowym Jorku, ani razu nie zdobyła się na odwagę by odwiedzić swoją starszą siostrę mieszkająca w dzielnicy Queens. Dlatego, gdy Blanca mówi jej, że także dała się zwerbować, Maria jest bardzo zdenerwowana. Jej przyjaciółka jednak nie ma zamiaru się wycofać, zresztą nie może tego zrobić, ponieważ już przyjęła zaliczkę. W ciągu następnych 24 godzin, Maria, pod czujnym okiem Javiera, połyka 62 woreczki z heroiną. Następnego dnia, na pokładzie samolotu do Stanów Zjednoczonych, dziewczyna odkrywa, że oprócz niej lecą Blanca, Lucy i czwarty "muł". Okazuje się, że podróż nie odbędzie się bez przeszkód, jak obiecywał Franklin. Podczas lotu Lucy zauważa typowe objawy sugerujące, że jeden z woreczków się otworzył i heroina powoli zatruwa jej organizm. Kiedy amerykańscy celnicy zatrzymują w areszcie czwartego "muła", sytuacja robi się coraz bardziej niebezpieczna. Maria i Blanca zostają przewiezione do obskurnego motelu w New Jersey. Tam, pilnowane przez dwóch młodocianych handlarzy narkotyków, przechodzą przez upokarzający proces wypróżniania się z woreczków heroiny. W międzyczasie stan Lucy się pogarsza. Maria stara się jej pomóc, ale handlarze pozostają obojętni na błagania dziewczyny, by wezwać pomoc medyczną. Następnego ranka Maria odkrywa, że łazienka jest cała we krwi, a ani Lucy ani handlarzy narkotyków nie ma w motelu. Dziewczyny uciekają wraz z narkotykami, które przetransportowały we własnych żołądkach. Znajdują się teraz w zupełnie nieznanym środowisku. Maria wykorzystuje więc jedyny skrawek informacji, jaki posiada: kartkę z imieniem, nazwiskiem i adresem siostry Lucy – Carli (Patricia Rae). W ciągu następnych kilku dni dziewczyna znajdzie się w różnych, trudnych sytuacjach, w których jej odwaga i człowieczeństwo zostaną poddane próbie. Kierując się instynktem i wrodzoną inteligencją, Maria z gracją i coraz większym zrozumieniem otaczającego ją świata wkroczy w zupełnie nowe życie. HBO z dumą przedstawia Marię łaski pełną. Reżyserem i scenarzystą filmu jest Josua Marston, a producentem Paul Mezey. Występują: Catalina Sandina Moreno, Yenny Paola Vega, Guilied López, Jhon Alex Toro i Patricia Rae. Współproducentem jest Osorio Gómez. Pozostali producenci to Orladno Tabón i Rodrigo Guerro. Dyrektorem finansowym jest Becky Glupczynski. Gigia Jaramillo i Pocho Alwarez z Altercine byli odpowiedzialni za produkcję filmu w Ekwadorze. Zdjęcia robił Jim Denault, scenografią zajmowały się Monica Marulanda (Kolumbia) i Debbie de Villa (Nowy York). Anne McCabe i Lee Percy a A.C.E zajęli się montażem. Kostiumy projektowały Lauren Press i Sara Beers. Casting przeprowadzały Ellyn Long Marshall i Maria E. Nelson (Nowy Jork) oraz El Barco Producciones, Jorge Valencia i Maria Eugenia Salazar (Kolumbia). Muzykę, nad którą nadzór sprawowała Lynn Fainchtein, skomponowali Jacobo Lieberman i Leonardo Heiblum. W 2004 Maria łaski pełna otrzymała roku The Dramatic Audience Award – Nagrodę Publiczności Filmów Dramatycznych na festiwalu filmowym w Sundance. W tym samym roku w Berlinie, obraz ten zdobył nagrodę Alfreda Bauera za najlepszy film fabularny i ex aequo najlepszą aktorkę dla Cataliny Sandino Moreno.
O filmie
Debiut Joshuy Marstona Maria łaski pełna to obraz utrzymany w realistycznej konwencji, fikcja, wiernie ukazująca strukturę i szczegóły życia pojedynczego człowieka. To nie tylko historia o tym jak Maria Alvarez trafia z kolumbijskiej plantacji kwiatów na ulice Nowego Jorku, ale ważna opowieść o ryzyku, determinacji i przetrwaniu. Choć film zawsze koncentruje się na Marii, młodej kobiecie o złożonej osobowości, znajdującej się w skomplikowanym położeniu, pozwala doświadczyć czegoś, o czym większość z nas ma nikłe pojęcie. Jak Maria, nie wiemy, jak potoczą się wydarzenia, a los dziewczyny przejmuje nas troską. Wyrazista gra debiutantki, Cataliny Sandino Moreno, ukazuje Marię pełną siły, słabości i sprzeczności. Reżyser Joshua Marston przez długi czas obserwował środowiska imigrantów w Stanach Zjednoczonych i badał obce kultury. Brooklyn Marstona jest dzielnicą, w której wielu uchodźców z Kolumbii znalazło swój dom. Reżyser śledził politykę kraju, jego sprawy wewnętrzne, łącznie z długotrwałą wojną domową. "Jako filmowiec, staram się znaleźć po drugiej stronie, odszukać niezwykłych ludzi, ich miejsca i ich historie, a potem – słuchać." – mówi Marston. "Tego rodzaju antropologiczne zainteresowania są powodem, dla którego zacząłem kręcić filmy i dlatego chcę opowiadać te historie." Od Kolumbijczyków Marston dowiedział się czegoś o życiu, które porzucili i o tym, jak im się żyje obecnie. Kiedyś rozmawiał z kobietą, która połknęła kapsułki z heroiną i została zatrzymana na granicy, zatrzymana i uwięziona. Problem handlu narkotykami podejmowano już wcześniej, ale to była relacja z pierwszej ręki. Marston mówi: "To historia, z jaką się nigdy wcześniej nie spotkałem i z pewnością bym się nie spotkał, opowiedziana z punktu widzenia kogoś, kto to zrobił. To była jedna z pierwotnych inspiracji filmu: zobaczyć jak to jest być "mułem", starać się wyobrazić sobie tę sytuację z perspektywy takiej osoby, zrozumieć, co popycha ją do czegoś takiego." Marston kontynuował badania, które mogłyby stać się materiałem do filmu, a także dodać mu autentyzmu. Rozmawiał z uwięzionymi przemytnikami i spotkał się z władzami celnymi na Lotnisku Kennedy’ego, gdzie obserwował przesłuchania pasażerów z Kolumbii. Dowiedział się, że narkotyki pakuje się w kapsułki, a "muł" jest w stanie przemycić w organizmie do kilograma kokainy czy heroiny, w zależności od wzrostu danej osoby, Zbieranie informacji na temat narkotyków, było łatwe w porównaniu do znalezienia odpowiedniej aktorki. To opowieść nie o przemytniczce, ale o młodej kobiecie. Marston przypomina sobie, że zaczął intensywnie myśleć o tej postaci i o tym, jakie decyzje podejmuje. Przeszło miliard ludzi na świecie utrzymuje się za dolara dziennie, a nawet mniej; nie wszyscy stają się "mułami". Pytanie nasuwa się samo: co sprawia, że osoba znajdująca się w sytuacji bez wyjścia zostaje przemytnikiem? Jest tyle samo odpowiedzi, ile osób, które się tym zajmują." Poszukiwania zawiodły Marstona do Orlando Tobóna, szanowanego przywódcy kolumbijskiej społeczności, który od lat osiemdziesiątych pomaga "mułom" i ich rodzinom. Zorganizował transport przeszło 400 osób, które w przeciwnym razie zostałyby pochowane w bezimiennych grobach. Kiedy "muł" umiera, po pomoc dzwonią rodziny, pracownicy medyczni, a nawet policja. Tobón zetknął się z przemytnikami w wieku od 17 do 82 lat. Opowieści tych ludzi zrelacjonował Marstonowi podczas licznych wizyt reżysera w jego biurze podróży. Tobón od początku był zwolennikiem filmu i ostatecznie zgodził się być jego współproducentem. "Uważałem, że to wspaniały pomysł, by pokazać autentyczną sytuację, w jakiej znajduje się "muł", opisać historię człowieka." – twierdzi. Marston zdał sobie sprawę, że altruizm i poparcie Tobóna znajdują praktyczne odniesienie w codziennym życiu kolumbijskiej społeczności z Nowego Jorku. Do biura podróży przy Roosevelt Avenue nieustannie napływali ludzie. Jeśli ktoś potrzebował pomocy w znalezieniu pracy, mieszkania czy wypełnieniu dokumentów imigracyjnych – zwracał się do Tobóna. Marston zaczął to postrzegać, jako istotną część historii, którą chciał opowiedzieć. Tobón stał się więc pierwowzorem postaci "Don Fernanda". Najtrudniejszy etap pracy stanowiło zbadanie szczegółów z życia młodej kobiety z Kolumbii. Po rozmowach z mieszkańcami małych miasteczek Marston poznał strukturę tamtejszej rodziny, życiu towarzyskim, a także o monotonnej pracy na plantacjach kwiatów. Reżyser mógł również nieco zaczerpnąć z własnego doświadczenia; w Ekwadorze odwiedził plantacje podobne do tych, jakie znajdowały się w sąsiedniej Kolumbii. W oparciu o zebrany materiał, Marston stworzył scenariusz zbudowany bardziej wokół historii człowieka niż opowieści o narkotykach. Maria jawi się jako pogodna siedemnastolatka o silnej woli, która staje w obliczu dorosłości i nieznanej przyszłości. "Myślę, że pomimo różnic kulturowych i ekonomicznych, życie siedemnastolatków ma wiele cech wspólnych. To był jeden z powodów, dla których nakręciłem bardzo osobisty film. To historia kogoś, kto próbuje znaleźć własne miejsce na ziemi, odkryć, kim naprawdę jest. Marii nie satysfakcjonuje teraźniejszość, tęskni i szuka czegoś, czego sama nie potrafi zdefiniować i wyrazić. Z tego podłoża wyrósł scenariusz, który miał coraz mniej wspólnego z historią przemytu narkotyków, stając się opowieścią o kobiecie, która, aby osiągnąć coś więcej, pragnie się wyrwać i walczyć ze światem, który ją tłamsi. Marston wysłał scenariusz producentowi, Paulowi Mezey, którego uznane dramaty realistyczne La Ciudad i Our Song poprzedziły pojawienie się Marii. Oba filmy przedstawiały życie imigrantów i robotników i były kręcone w tych samych wspólnotach, a aktorami byli głównie amatorzy. Mezey przeczytał scenariusz od razu. "Historia porywa cię od chwili, kiedy pojawia się ta postać" – twierdzi producent. "Widz, podobnie jak Maria, nie wie, co go spotka. Po prostu pozwala się porwać akcji. Jednocześnie scenariusz jest bardzo delikatny. Doskonale dozuje dramatyzm, ale nigdy nie pozwala fabule przesłonić sensu opowieści o młodej kobiecie." Mezey zadzwonił do Marstona po tygodniu od otrzymania scenariusza. "Po 45 minutach przekonałem się, że doskonale się rozumiemy" – mówi reżyser. Teraz to była nasza opowieść." Mezey wiedział, że nie będzie łatwo nakręcić hiszpańskojęzycznego filmu w kraju o niestabilnej sytuacji politycznej oraz obsadą, w której znajdowali się amatorzy. Tak jak Marston, producent czuł osobisty związek z Kolumbią: jego ojciec tam dorastał. Tak się złożyło, że właśnie miał odbyć tam pierwszą podróż, towarzysząc swojemu ojcu podczas konferencji. "Zapierało mi dech, kiedy czytałem scenariusz, przemierzając z ojcem ten kraj" – wspomina Mezey. "Mogłem obserwować, jak opowieść staje się rzeczywistością i było to zdumiewające. Wtedy to, co istniało tylko hipotetycznie, stało się czymś realnym". Mezey wkrótce wrócił do Kolumbii wraz z Marstonem. Chcieli dopracować wszystkie szczegóły i znaleźć potencjalne miejsca na kręcenie filmu. Marston mógł osobiście obserwować życie w Kolumbii, gdzie spędził kilka tygodni. Mieszkał w małych miasteczkach i odwiedził wiele plantacji, rozmawiając zarówno z kierownictwem jak i pracownikami. W centrum dla ciężarnych nastolatek usłyszał osobiste historie dziewcząt znajdujących się w rozmaitych sytuacjach życiowych. Odwiedzał przebywających w więzieniach przemytników, rozmawiał z człowiekiem, który przez lata przygotowywał narkotyki do połknięcia. Zademonstrował on, w jaki sposób obcina się palce gumowej rękawiczki, waży narkotyki i mechanicznie formuje w maleńkie bryłki zanim zostaną przez przez sześć warstw lateksu i związane nicią dentystyczną. Zanim przystąpił do realizacji projektu, Mezey został odesłany do Jamie Osorio Gómeza, wiodącą postać kolumbijskiego przemysłu filmowego. Gómez pracował przy południowoamerykańskich produkcjach filmowych i telewizyjnych i właśnie wyprodukował Our Lady of the Assassins Barbeta Schroedera. Gómez był zaskoczony autentycznością scentariusza. "To brzmiało, jak by zostało napisane przez Kolumbijczyka. Doskonale opisano szczegóły z życia Marii – jej pracę, dom, rodzinę, kłopoty finansowe, z którymi musiała się borykać z dnia na dzień." – przyznaje. W poszukiwaniu motywów jakie kierowały dziewczyną, oklepany temat handlu narkotykami przybiera ludzki wymiar. "Codziennie oglądamy w wiadomościach ludzi, którzy zostali złapani w Kolumbii czy w Stanach lub zmarli próbując przemycić narkotyki do USA, Europy czy Azji. Słyszy się opowieści o aresztowanych przyjaciołach, sąsiadach, ludziach zupełnie obcych. Oglądamy sponsorowane przez rząd reklamy społeczne przeciwko handlowi narkotykami. Pod latarnią jest zawsze najciemniej."- wyjaśnia Gómez. Gómez został współproducentem filmu i szybko stanął przed trudnym zadaniem obsadzenia ról. W Kolumbii powołał dwie grupy. Jedna wyszukiwała zawodowych aktorów, druga, złożona z młodych filmowców znanych jako "El Barco", skupiała wysiłki na wyszukaniu talentów wśród amatorów. Czteroosobowy zespół "El Barco" roznosił ulotki na plantacjach kwiatów, jeździł do małych miasteczek z megafonem na dachu samochodu, brał udział w audycjach lokalnych rozgłośni, wzywając do udziału w castingach. W tym samym czasie odpowiedzialne za casting Ellyn Marshall i Maria Nelson przeprowadzały przesłuchania w Queens, New Jersey, Long Island, Miami – wszędzie tam, gdzie znajdowały się liczne skupiska społeczności kolumbijskiej. W Ekwadorze kolejna grupa osób przesłuchiwała członków wspólnoty w stolicy kraju, Quito. Aktorka grająca Marię musiała nie tylko zagrać w filmie, ale również zrozumieć rolę i umieć zagrać osobę pełną sprzeczności, aby uczynić tę postać wiarygodną. "Maria jest konfliktowa" – zauważa Mezey. "Często jest impulsywna i nie zawsze podejmuje właściwe decyzje. Ma złożoną osobowość, będącą wyzwaniem dla każdej aktorki, nieważne czy zawodowej czy amatorki." W ciągu kilku następnych miesięcy przesłuchano przeszło 800 młodych kobiet. Podjęto już decyzję o przesunięciu terminu realizacji zdjęć, kiedy zniechęcony Marston otrzymał z Kolumbii kasetę video. "Włączyłem magnetowid i prawie nie patrzyłem na ekran" – wspomina. "Catalina pojawiła się w nagraniu pierwsza i dokładnie na 30 sekund. Momentalnie mnie urzekła i już wiedziałem. To była Maria. Wyglądała i zachowywała się jak postać, którą stworzyłem, a we wszystkim, co robiła, czułem zdumiewającą świeżość. Za każdym razem, kiedy improwizowała, robiła to inaczej i zawsze w niezwykle interesujący sposób." Studentka uniwersytetu, Catalina Sandino Moreno usłyszała o przesłuchaniu od przyjaciela. Studiowała aktorstwo i brała udział w castingach do reklam, ale nigdy nie została wybrana. Przypomina sobie, że wahała się, czy wziąć udział w przesłuchaniu do filmu. "Stwierdziłam, że skoro dotychczas nie wybrano mnie do czegokolwiek, dlaczego miałabym zostać wybrana do filmu? Przyjaciel powiedział, żebym spróbowała, a mama, że muszę tam pójść." Tymczasem grupa "El Barco" złożyła wizytę w szkole średniej w południowej Bogocie. Zajęcia właśnie się skończyły, ale udało się przekonać trzydzieścioro pięcioro uczniów, aby zostali trochę dłużej. Po kolei stawali przed kamerą, podawali imiona i mówili parę słów o sobie. Grupa "El Barco" od razu wyróżniła Yenny Paolę Vegę jako kandydatkę do roli Blanki. "Ta dziewczyna nigdy nie była aktorką, nie myślała nawet o tym, by zagrać w szkolnym przedstawieniu i nie zawracałaby sobie głowy przesłuchaniem odbywającym się w północnej Bogocie."- opowiada Marston. Improwizacje Vegi zrobiły na reżyserze wrażenie. "Yenny ma tę niezwykłą, naturalną zdolność improwizacji oraz dobierania sposobu odegrania postaci do okoliczności." – komentuje Marston. W 2001 roku polityczna niestabilność i przemoc doszły w Kolumbii do punktu kulminacyjnego. Ekipa filmowa coraz bardziej obawiała się, że dalsza praca okaże się niemożliwa. Rozważano możliwość przeniesienia zdjęć do Ekwadoru, który graniczy z Kolumbią i ma podobne ukształtowanie terenu. Kolejną korzyścią były liczne ekwadorskie plantacje kwiatów, z których część należała do żyjących na emigracji Kolumbijczyków. W przeniesieniu produkcji z Kolumbii do Ekwadoru filmowcy napotkali ogromne przeszkody. Nadrzędną troskę stanowiło zachowanie wizualnej integralności filmu rozgrywającego się w Kolumbii. Kwestia ta odnosiła się nie tylko do planu filmowego, ale również do aktorów i statystów. Aby upewnić się, że zarówno plenery jak i zdjęcia w budynkach będą dopracowane w najmniejszym szczególe, Gómez pomógł wynająć w Kolumbii osoby mające dla filmu kluczowe znaczenie, włączając w to Monikę Marulandę, scenografa Our Lady of the Assassins. Odszukał także doświadczonych kolumbijskich pracowników ekwadorskiego świata filmu i telewizji. Do ekipy dołączyła, mająca swą siedzibę w Quito, firma produkcyjna, Altercine, której szefem był producent Gigia Jaramillo i twórca filmów dokumentalnych, Pocho Alvarez. Na miejsce kolumbijskiego domu Marii zostało wybrane Amaguana, małe miasteczko na południu od Quito. Do pracy przystąpiono, malując domy i budynki użyteczności publicznej w jaskrawe kolory, jakie dominowały w kolumbijskim krajobrazie, a których brakowało w Amaguana. Filmowcy przywieźli z Kolumbii również wyposażenie i musieli przemalować znaki drogowe na typowo kolumbijskie. Do czasu przyjazdu aktorów, miasto zostało całkowicie zmienione. "Kościół, szpital, apteka i bar były dokładnie takie, jak w kolumbijskiej wiosce. Kolory były identyczne. Dom Marii wyglądał jak dom kolumbijski. Czułam się jakbym była w swoim kraju." – wspomina Moreno. Marston spędził trzy tygodnie przeprowadzając próby z aktorami, którzy mieli zagrać w kolumbijskiej części filmu. Miał oryginalny system pracy. Aktorzy obsadzeni w roli, otrzymywali pierwszą część scenariusza w języku hiszpańskim (kończy się w momencie, kiedy Maria wsiada do samolotu) i musieli ją zwrócić następnego dnia. Kiedy przyjeżdżali do Ekwadoru kilka tygodni później, improwizowali, skupiając się na postaci i tle. Ostatecznie zaczęli odgrywać określone sceny w oparciu o to, co pobieżnie zapamiętali ze scenariusza. Później nanoszono poprawki na oryginał. W rezultacie, jak stwierdza reżyser, "każdy z aktorów odgrywał swą postać tak, jak ją czuł. Aktorzy mieli poczucie, że to jest ich historia, ich sceny, ich postacie i ich dialog." Próby pomogły także w zaznajomieniu się i wzajemnym zrozumieniu, potrzebnym do stworzenia na ekranie autentycznych, żywych relacji. To było szczególnie istotne w przypadku Moreno i Vegi, które jako Maria i Blanca spędziły razem najwięcej czasu. "Od samego początku nawiązałyśmy między sobą nić porozumienia. Poza próbami rozmawiałyśmy o życiu prywatnym, o tym, jakie będą odgrywane przez nas postacie i co chciałybyśmy przekazać w danej scenie. Bardzo mi się podobał związek Marii i Blanki podczas podróży. I końcówka, kiedy po tym, co przeszły, zrozumiały, że poradzą sobie w pojedynkę. To rzecz o przyjaźni i niezależności." – wspomina Moreno. Spontaniczność i naturalizm stworzyły schemat wizualny filmu. Marston i zdjęciowiec Jim Denault, zdecydowali, że filmowanie bez statywu to najpewniejszy sposób na osiągnięcie wrażenia bliskości i skupienia, którego wymagała historia Marii. "W takim stopniu, w jakim Maria jest siłą napędową filmu, jest również motorem tego, co widzimy. Więc jeśli ona się przemieszcza, widz przemieszcza się razem z nią. Jim Denauld odegrał kluczową rolę w zdefiniowaniu koncepcji zdjęciowej, jaka pasowałaby do Marii i jej historii." – komentuje Marston. Od razu było oczywiste, że Marston znalazł w Moreno aktorkę, która z łatwością poradzi sobie przed kamerą. "Catalina nie tylko wniosła ze sobą powiew świeżości i kreatywność, jaką dało się zauważyć podczas przesłuchania. Kiedy tylko zaczęliśmy zdjęcia, instynktownie wiedziała, jak zachowywać się przed kamerą." – mówi filmowiec. Aktorka chwali Marstona za pomoc w nadaniu ostrości jej postaci oraz stworzenie spokojnej atmosfery pracy. "Josh był ogromną podporą, przez cały czas dodawał mi mnóstwa siły." Sandino oczywiście obawiała się o swój debiut w filmie, w którym gra niemal w każdej scenie. "Pracując z Joshem i Paulem wiedziałam, że każdy dzień skończy się dobrze." Kiedy rozpoczęły się zdjęcia, momentem krytycznym była dla filmowców bliska współpraca z lokalną społecznością. W Ekwadorze, gdzie wszyscy aktorzy i większość obsługi była Kolumbijczykami, na planie porozumiewano się po hiszpańsku. Od samego początku zostały nawiązane przyjazne stosunki i filmowcy starali się zainwestować jak najwięcej pieniędzy z produkcji w lokalną gospodarkę, czy chodziło o wynajęcie pobliskiej restauracji dla potrzeb cateringu, czy wypożyczenie od mieszkańców Amaguana rekwizytów. Kiedy nadszedł czas sfilmowania przyjęcia na placu miejskim, wszyscy zostali zaproszeni. W Nowym Jorku obowiązywały te same zasady, a obecność Orlando Tobóna, zapewniała dobre nastawienie wśród kolumbijskiej społeczności. W Jackson Heights ludzie zapraszali ekipę filmową do siebie. "Coś takiego miało tutaj miejsce po raz pierwszy. Jeszcze nikt nie nakręcił filmu mówiącego o kolumbijskich doświadczeniach, w kolumbijskiej wspólnocie w Queens." – mówi Tobón. Tobón również debiutował w filmie jako "Don Fernando", który natychmiast wyczuwa ciężkie położenie Marii i przygotowuje transport zwłok współprzemytniczki, Lucy. "Kiedy pracowałem nad filmem, miałem czasami wrażenie, że to dzieje się naprawdę, bo znajdowałem się w takiej sytuacji setki razy." – zauważa Tobón. "Kiedy zobaczyłem Catalinę w roli Marii, przypomniałem sobie wiele osób mających takie same problemy. Ten film ma w sobie wiele autentyzmu." Doświadczenie kolumbijskich imigrantów znajduje swoje odbicie w historii siostry Lucy, Carli (granej przez Patricię Rae), która pozwala Marii u siebie zamieszkać. Jak wyjaśnia dziewczynie, obietnica nowego życia w Stanach Zjednoczonych nie jest łatwa do spełnienia i wymaga poświęcenia. Ten temat często powracał w rozmowach Marstona z imigrantami, bez względu na to, z jakiego kraju pochodzili. "Gdziekolwiek się nie obejrzysz, spotykasz obcych ludzi, pragnących znaleźć lepsze perspektywy." – stwierdza twórca filmu. "Moim celem było pokazanie, jak to jest być imigrantem, który przyjeżdża do naszego kraju. Sportretować sprzeczne uczucia pomiędzy koniecznością opuszczenia domu i wyborem innego miejsca, w którym przyjdzie żyć, nieustanne rozdarcie pomiędzy dwiema przestrzeniami." Maria ostatecznie wybiera życie emigrantki. Decyzja ta jest rezultatem jej dorastania i głębszego zrozumienia, jak może wyglądać jej przyszły los. Moreno zauważa, że to niezwykle silna dziewczyna. "Podoba mi się sposób, w jaki toczy walkę dla dziecka. Nie kocha swojego chłopaka, ale kocha maleństwo, które w sobie nosi i nie chce, by doświadczyło tego, przez co sama przeszła." Dziewczyna odkrywa, że można inaczej kształtować swoje życie. "W filmie Maria podejmuje negatywne decyzje, by ostatecznie podjąć tę właściwą. Nie chodzi o to, czego nie chce, ale właśnie o to czego chce." – zaznacza Marston. To poszukiwanie odzwierciedla tytuł filmu. Maria jest pełna dumy, która stanowi potencjał dla czegoś, z czego nie zdaje sobie sprawy w okolicznościach, w jakich znajduje się na początku."
Aktorzy
Catalina Sandino Moreno (Maria) Urodziła się w 1981 roku w Bogocie i już od najmłodszych lat interesowała się teatrem. Jeszcze będąc w szkole średniej, w 1997 roku zapisała się do szkoły aktorskiej Rubena Di Pietro w Bogocie. Jej czteroletnią edukację tej szkole wzbogaciły występy w takich produkcjach jak Acuerdo para Cambiar de Casa Griselda Gabaro i The Dark Room Tennessee Williams. Występowała także w Lauging Wild Chrisophera Duranga. Po debiucie filmowym w Marii łaski pełnej Moreno przeniosła się od Nowego Jorku gdzie uczy się w The Lee Strasburg Institute. Niedawno po raz pierwszy wystąpiła na deskach the Frog & Peach Theatre Company w sztuce "Król Jan" Szekspira. Yenny Paola Vega (Blanca) Yenny Paola Vega urodziła się w Bogocie w 1982 roku. Gdy dostała rolę w Marii Łaski Pełnej uczęszczała do Rodrigo Lara Bonilla High School. Podczas kręcenia filmu zdała maturę i planuje zostać przedszkolanką. Guilied López (Lucy) Jest bardzo doświadczoną aktorką. Brala udział w wielu warsztatach aktorskich lub warsztatach ćwiczeniu głosu. Niektóre z nich trwały nawet ponad dwa lata. Występowała w kilku głośnych w Kolumbii produkcjach takich jak Yerma według Federico Garcii Lorci i The Trojans Jeana Paul Sartre. W latach 1997 – 2003 López brała udział w dziewięciu serialach telewizyjnych. Ostatnio pracuje na planie Emerald Cowboy, którego reżyserami są Eishy Hayata i Andrew Molina. Jhon Alex Toro (Franklin) Urodziła się w Pereira w Kolumbii w 1970 roku. studiował aktorstwo w National School of Dramatic Arts. Toro niedawno wygrał nagrodę India Catalina dla najlepszego aktora za film The First Night Luisa Alberto Restrepo na festiwalu filmowym w Kartagenie. Występował także w Mal de Amor (1998) reżyserowanym przez Jorge Echeverry i Cristiny López El gato escaldaldo le teme a la piel fria (1999) Toro grał w wielu produkcjach teatralnych takich jak: Enséname a vivir, La Mandragora, Frankenstein, Una noche en Venecia, Ekipo Rey, Demonios, La Vie Parisiene i w Las Convulsiones. Występował też w produkcjach telewizyjnych, głównie w operach mydlanych Caritas a Harrison, Cazados, Francisco El Matemático, Amores como el nuestro i Marido y Mujer. Patricia Rae (Carla) Aktorka ta jest bardzo aktywna na scenie filmowej, telewizyjnej i teatralnej. Jej dorobek obejmuje horror Chrisa Fishera Nightstalker, który pojawił się na festiwalu Sundance w 2003 roku, Swimfan i D.O.T.. Rae występowała w kilku produkcjach telewizyjnych, zarówno dramatach jak i komediach. Są wśród nich: Malcolm in the Middle, Resurrection Blvd., Law & Order CI, Law & Order SVU, i Third Watch. Wielokrotnie powracała na plan komedii sieci CBS New York News. Ostatnio Rae grała w monodramie Under Construction, The Making of Patricia Rae, która niedawno miała swoją światową premierę w Stella Adler Conservatory w Nowym Jorku. Reżyserem jest Robert Covarrubias. Jej pozostałe nowojorskie role teatralne to Zoraida, Mickey & Roger, Late One Sunday Night, Latin Lives, Façade, Does a Tiger Wear a Nectie i The Seagull. Była scenarzystką i performerką w SalSoul Komedy Troupe i brała udział w Comic Relief VIII. Rae studiowała w the Lee Strasburg Theatre Institute i Chicago City Limits. Obydwie instytucje znajdują się w Nowym Jorku.
Twórcy
Joshua Marston (scenarzysta i reżyser) Urodził się i wychował w południowej Kalifornii. Licencjat z socjologii otrzymał w Berkeley. Pracował w Paryżu dla magazynu Life i ABC News podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej. Później uczył angielskiego w prywatnej szkole średniej w Pradze w Czechach. Pracę magisterską z nauk politycznych obronił na Uniwersytecie Chicago. Później skończył podyplomowo reżyserię na Uniwersytecie Nowego Jorku. Jest autorem wielu nagradzanych filmów krótkometrażowych, wśród nich Bus to Queens, Voice of an Angel i Trifecta. Marston otrzymał wsparcie od Fundacji Nowego Jorku na prowadzenie Towarzystwa Aktorów i na siedziby w koloniach aktorskich MacDowell i Millay. Maria łaski pełna jest jego pierwszym filmem długometrażowym. Paul Mezey (producent) Paul Mezey pochodzi z Nowego Jorku. Reprezentuje kino niezależne, a wśród jego filmów fabularnych znajdują się nagradzany The City (La Ciudad) Davida Rikera i Our Song Jima Mc Kay. Także Spring Forward wyreżyserowane przez Toma Gilroy i the Ballad of Ramblin’ Jack Ayiany Elliott, która otrzymała w 2000 roku nagrodę specjalną Jury za osiągnięcia artystyczne na festiwalu filmowym w Sundance. Mezey nadzorował prace nad filmem Chrisa Smitha American Movie, który jest nagradzanym dokumentem wyprodukowanym przez Sony Picture Classics. Obecnie Mezey pracuje nad wznowieniem Everyday People Jima McKay. Otrzymał nagrodę dla producentów IFP/West Motorola i nagrodę Independed Spilit w 2001 roku. Jaime Osorio Gómez (współproducent) Jaime urodził się w Viterbo, w Kolumbii 7 marca 1947 roku. Studiował prawo na Universidad Autonoma de Colombia. Jego kariera filmowa rozpoczęła się we wczesnych latach siedemdziesiątych od produkcji reklam i dokumentów o tematyce politycznej. Wśród tych ostatnich najważniejszym jest Chile No Se Linde Carajo. W połowie lat osiemdziesiątych Gómez wyprodukował Nieme Tropical, Los Embera i Mi Macondo. Pracował jako asystent reżysera podczas kręcienia filmów Visa USA i Milagro en Roma. Był wykładowcą sztuki filmowej w wielu instytucjach, takich jak the School of San Antonio de los Banos na Kubie. W 1991 roku wyeżyserował i wyprodukował nagradzany film Confessing to Laura. W tym samym roku był pełnił funkcję dyrektora produkcji hiszpańskiego serialu telewizyjnego Nazca filmowanym w 21 różnych państwach latynoamerykańskich. W 1999 roku Gómez wyprodukował Our Lady of the Assassins, reżyserowaną przez Barbeta Shroedera. Obecnie pracuje nad produkcją The Wndering Shadow w reżyserii Ciro Guerra oraz wydaniem Sin Amparo, które napisał, wyprodukował i wyreżyserował. Pracuje też nad pre-produkcją Juego de Ninos w reżyserii Carlosa Cesara Arbelaeza. Orlando Tobón (współproducent) Nazywany jest często Burmistrzem Małej Kolumbii. Wyemigrował z tego kraju w 1968 roku i obecnie mieszka na Jackson Heights w Queens, gdzie prowadzi małą agencję turystyczną. Tobón stał się przywódcą środowiska Kolumbijczyków w Nowym Jorku. Często służył pomocą, także finansową, lokalnym imigrantom, którzy nie mogli zwrócić się o pomoc do nikogo innego. Do jego zasług należy przetransportowanie ciał ponad 400 kolumbijskich przemytników, którzy przewozili narkotyki w żołądkach i zmarli podczas podróży do Stanów Zjednoczonych. Tobón sprawdził się także jako dyrektor Centrum dla Niepełnosprawnych w Queens, które przez siedem lat było filią Lions Club International. Był także jako radnym w radzie dzielnicy i jest aktywnym członkiem Ligi Broniącej Dobrego Imienia Kolumbii (Colombian Anti-defamation League). Rodrigo Guerrero (współproducent) Pochodzi z Cali w Kolumbii. Ukończył szkołę filmową przy New York Uniwersity i Tish School of the Arts znajdując się wśród 5% najlepszych uczniów swojego rocznika. Jako zdjęciowiec ma na swoim koncie kilka niezależnych filmów fabularnych, dokumentalnych i wideoklipów. Wśród nich są Reunion, film wyreżyserowany przez Boba Giraldi, a także film Brandona Cole King Midas. Wyprodukował i wyreżyserował bardzo dużo reklamówek, materiałów promocyjnych, wideoklipów i programów telewizyjnych dla Heavy Inc. Finansował także wraz z Andresem Baizem i Jaime Osorio Gómezem (Our Lady of the Assassins) Proyecto Tucán . Jest to firma, która zajmuje się produkcją i dystrybucją filmów o tematyce latynoskiej. Becky Glupczyński (dyrektor finansowy) Ukończyła Columbia University. Rozpoczęła pracę w telewizji edukacyjnej jako osoba odpowiedzialna za kontakty z rodzinami w docenionym przez krytykę programie Mister Rogers’ Neighborhood. Po powrocie do Nowego Jorku w 1996 roku znalazła niszę w środowisku niezależnych producentów. Pracowała nad takimi filmami jak Requiem dla snu, Restaurant, The Opportunists, i Brooklyn Babylon. Obecnie jest samozatrudniającym się dyrektorem finansowym. Pracowała także podczas produkcji Fridy w reżyserii Julii Taymor, Word Traveler Barta Freundlicha, którego premiera miała miejsce w 2002 roku na festiwalu filmowym Sundace i The American Astronaut wyreżyserowanego przez Cory McAbee, także po raz pierwszy pokazanego w Sundance rok wcześniej. Altercine (wspomaganie Produkcji) Utworzona w 1970 roku przez grupę niezależnych filmowców z Quito w Ekwadorze. Ludzie z Altercine wyreżyserowali, napisali lub nakręcili i zmontowali niezliczoną ilość reportaży, filmów fabularnych, wideoklipów i reklamówek. Filmowcy z Altercine pracowali zarówno przy krajowych jak i zagranicznych produkcjach, jako zdjęciowcy, montażyści, reżyserzy. Przedsiębiorstwo to pomaga przy kierowaniu i koordynacji produkcji. Wśród dorobku Altercine znajduje się Quito – seria sześciu krótkich historyjek zamówionych przez Urząd Miata Quito; Mekong the Mother, pierwszy z trzech dokumentów Altercine o rzece Mekong, Ana – dokument o młodych ludziach mieszkających w Medellín, Kolumbia, a także Memoriał de Campana, film o uczniach szkół średnich i studentach uniwersytetów, który wygrał nagrodę Coral na Festiwalu Filmów Latynoamerykańskich, i Lucar Trocas, o wspaniałym ekwadorskim, artyście Oswaldo Guayasaminie. Altercine wyreżyserowało, nakręciło i zmontowało dwa dokumenty dla Narodów Zjednoczonych: Voluntarios de Naciones Unidas, un cmaino de soidaridad i Colacion para un manana. Altercine napisali scenariusz, wyreżyserowali i wyprodukowali film fabularny En Un Rincon del Alma. Była to produkcja ekwadorska. Firma sprawowała nadzór nad debiutem reżyserskim Johna Malkovicha The Dancer Upstairs, a także produkcji niemieckich Inca Connection i La Nieme de los Andes. Altercine zmontowało także nagradzany, niezależny film La Tigra. Jim Denault (operator) Denault zdobył uznanie jako operator wielu filmów niezależnych, wliczając Real Women Have Curves Patricii Cardoso, The Believer Henrego Beana, Boys Don’t Cry Kimberly Peirce, Our Song Jima McKay, Getting to Know You Lisanne Skyler, The Clockwatchers Jill Sprecher, The Book of Life Hal Hartley i A Good Baby Kathereine Dieckmann. Zdjęcia Denaulta do Nadji Michaela Almereydy były nominowane w 1996 roku do nagrody INF Independent Spirit Award. Obecnie pracuje w Kambodży nad Miastem Duchów Matta Dillona, robi zdjęcia do pilota serialu Push, Nevada i Export Witness – oba w reżyserii Johna Mc Naugtona. Nakręcił także wiele filmów krótkometrażowych, wśród nich Michaela Almereydy Another Girl Another Planet, Su Friedricha Hide and Seek, Adrienne Shelley Lois Lives a Little i Amy Talkington The New Arrival. Denault, wraz z żoną, Cate Wilson, i ich córką, Claire, często podróżują pomiędzy Nowym Jorkiem i Los Angeles. Monica Marulanda (scenografia) Monika Marulanda rozpoczęła karierę jako scenograf w 1987 roku i dotychczas pracowała przy jedenastu serialach telewizyjnych w Kolumbii. Otrzymała za swoją pracę trzy nagrody i jedną nominację. Wśród filmów fabularnych ma na swoim koncie Mediometrajes w reżyserii Luisa Alberto Restrepo, Edipo Alcalde w reżyserii Jorge Ali Triana, Soplo de Vida Luisa Ospiny i Our Lady of the Assassins Barbeta Schroedera. Debbie De Villa (Scenografia) Debbie De Villa zaczęła swoją karierę od zlecenia od SUNY Purchase na projektowanie planu filmowego. Ma na swoim koncie takie produkcje jak nagradzany Love the Hard Way Petera Sehr, w którym grał oskarowy aktor, Adrien Brody, Skins, który był drugą częścią Smoke Signals w reżyserii Chrisa Eyre. Także debiut filmowy Mylesa Connella, The Opportunists z Christopherem Walkenem i debiut Katherine Dieckmann A Good Baby z Davidem Strathairnem. Była też odpowiedzialna za scenografię do nagradzanego filmu Victora Nunez Ulee’s Gold z Peterem Fondą i scenografię do Shimmer wyprodukowanego przez PBS American Playhouse. De Villa pracowała też przy reklamówkach dla tak znanych klientów jak Coke i Lexus. Anne McCabe (Montaż) Anne McCabe rozpoczęła swoją karierę w Nowym Jorku jako stażystka w filmie Woody’ego Allena Crimes and Misdemeanors i filmie Briana de Palmy Casualties of War. Jej pierwszy film fabularny, The Daytrippers (Nagroda Główna Festiwalu w Cannes w 1996 roku, Nagroda Publiczności w Deauville i Grand Jury Prize na festiwalu Slamdance), był początkiem współpracy z reżyserem Gregiem Mottolą. Jako montażystka ma także na swoim koncie nominowany do dwóch Oscarów You Can Count On Me. McCabe napisała również kilka scenariuszy do filmów fabularnych, wliczając And Why Not, który ma być wyprodukowany przez Nancy Tenenbaum. Lee Percy, A.C.E. (montaż) Percy początkowo uczęszczał do szkoły aktorskiej, gdzie zdobywał szlify pod okiem Johna Housemana, ale po tym jak ukończył Uniwersytet Kalifornii wybrał montaż. Jego doświadczenia aktorskie pomogły mu w pracy montażysty. Ma na koncie filmy, z udziałem największych sław, w tym trzy filmy które dostały Oskara za główne role: Hectora Babenco Pocałunek Kobiety Pająka z Williamem Hurtem, Barbeta Schroedera Reversal of Fortune z Jeremim Ironsem, Kimberly Pierce Boys Don’t Cry z Hillary Swank. Ostanio Percy pracował nad bliskim premiery A Home at the End of the Word. Jest to film oparty na powieści Michaela Cunnighama z Colinen Farrellem i Sissy Spacek. Rozpoczął także prace nad A Love Song for Bobby Long, w którym występuje John Travolta i Scarlet Johansson. Percy pracował przeszło dziesięć lat ze szwajcarskim reżyserem Barbetem Schroederem. Stworzyli razem takie filmy jak Before and After z Meryl Strzep i Liamem Neesonem, Kiss of Death z Nicolasem Cagem i Samuelem L. Jacksonem, Single White Female z Bridget Fondą i Jennifer Jason Leigh a także Reversal of Fortune z Ironsem i Glen Close. Jego inne prace to The Believer Henry’ego Beana, który otrzymał główną nagrodę jury na festiwalu Sundance, dwa filmy Wayne’a Wanga Center of the World i Slamdance, film Kathryn Bigelow Blue Steel z Jamie Lee Curtis oraz Corrida, Corrida z Whoopi Goldberg i Rayem Liottą. Jego praca została doceniona przez środowisko montażystów. Otrzymał an American Cinema Editors Eddie Award za swoją pracę nad Against the Wall, wyprodukowaną przez HBO. Był to jeden z dwóch projektów jaki zrobił razem ze śp. Johnem Frankenheimerem. Lauren Press (kostiumy) Lauren Press pracowała przy filmach fabularnych Univited i Ritual. Była także asystentem na planie "Rodziny Sporano" i otrzymała dwie nominacje do nagrody Emmy wspólnie z resztą zespołu projektującego stroje. Press była także asystentką projektanta strojów w takich filmach fabularnych jak The Imposter, Lawn Dogs i Donnie Brasco. Sarah Beers (projektantka strojów) Projektantka Sarah Beers pracowała zarówno w filmie jak i w teatrze. Ma na koncie takie filmy fabularne jak The Motel Michaela Kanga, który został wyprodukowany przez Miguela Artetę i wygrał Sundance/NHK International Filmmakers Award w 2003 roku na festiwalu Sundance. Pracował także przy The Guys Jima Simpsona z Sigourney Weaver i Anthonym LaPaglia, XX/XY Austin Chick z Markiem Ruffalo wystawionym na festiwalu Sundance i Rodneya Evansa Brother to Brother, którey to film miał zostać wystawiony na Festiwalu Sundance w 2004 roku. Beers ma na swoim koncie Tape - projekt zrealizowany przez Naked Angels w Nowym Jorku i Londynie. Zaprojektowała ostatnio kostiumy do ST. Scarlet Julii Jordan i jest artystką stowarzyszoną przy The Civilians w Nowym Jorku. Projektowała kostiumy na Festiwal Teatralny w Willimastown oraz przez dwa lata pracowała dla Opery w Santa Fe. Beers pracowała także nad projektami masek i konstrukcjami teatralnymi przy produkcji Primcess Turandot – projekcie Bluelight Theater Company, The Dojoji produkcji Sachiyo Ito Dance Company, Skin of Our Teeth, produkcji Williamstown Theater Festival. Otrzymała stypendium z Watson Fellowship i studiowała kostiumologię przy Operze Królewskiej w Londynie i w sztukę marionetkową Genewie. W 2003 roku była nominowana magazyn Entertainment Design do nagrody dla wschodzących projektantów kostiumowych przez. Jacobo Lieberman i Leonardo Heiblum (muzyka) Od 1993 roku Jacobo Lieberman i Leonardo Heiblum skomponowali, nagrali i wyprodukowali muzykę do wielu różnych projektów wliczając w to filmy fabularne, dokumentalne, reklamowe, a także imprezy teatralne, w tym musicale. Jako kompozytorzy mają na koncie The Maldonado Miracle Salmy Hayek, …De qué lado estás? Evy Lopez i Crónica de un desayuno Benjamina Canna. Skomponowali także muzykę do niezliczonej liczby filmów krótkometrażowych, w tym nagradzany projekt Rodrigo Plá El Ojo en la mica z Gaelem Garcią Bernal. Lieberman i Heiblum pracowali też jako producenci przy Fridzie Julie Taymor Jeżeli chodzi o teatr stworzyli dwie oryginalne ścieżki dźwiękowe dla dwie adaptacje muzyczne Szekspira El Juego de la Oca, które zdobyły uznanie wśród krytyków i widzów: "Tytus" i "Wieczór Trzech Króli". Ta ostatnia sztuka przyniosła im nagrodę AMCT (Asociación Mexicana de Críticos de Teatro) za najlepszą muzykę. Lieberman i Heiblum założyli Audioflot, doskonale wyposażone studio w Meksyku, a także nowy kwartet w którym grają z Alexisem Ruizem i Andrésem Sanchézem. Jacobo Lieberman komponował także dla kilku oryginalnych zespołów muzycznych i sam grał na kilku rodzajach instrumentów. Oprócz gry na wiolonczeli w Galileo – zespole grającym muzykę barokową, grał na gitarze, organkach, perkusji i bębnach w kilku zespołach, wliczając Santa Sabina, która jest jedną z najlepszych meksykańskich kapel rokowych. Leonardo Heiblum studiował i komponował muzykę w Meksyku i kontynuował edukację przy Full Sail w Orlando na Florydzie ucząc się technik nagrywania. Pracował przez pięć lat z Philipsem Glassem jako inżynier i jako asystent Michaela Riesmana. Lynn Fainchtein (nadzór nad muzyką) Lynn Fainchtein udzielała się zarówno w filmie, telewizji i radio, a także była dziennikarką i pracowała w studiu nagrań. Sprawowała nadzór nad stroną muzyczną wielu filmów i była producentem ścieżek dźwiękowym do takich projektów jak ostatni film Johna Saylesa Casa de los Babys. Długo pracowała z uznanym meksykańskim filmowcem, Alexandro Gonzalez Inarritu przy takich filmach jak 21 gramów; nominowanym do Oscara Amores Perrot, The Hire: Powder Keg dla BMW Films i przy filmie Edwin z Bradem Pittem. Jej inne filmy to 22 Days in Acapulco Bruno De Almeidy, La Mano del Zurdo Carlosa Salcesa i filmy Marii Nowaro Sin dejar Huella i Danzon. Fainchtein nadzorowała prace przy produkcji ścieżek dźwiękowych Altavista Films. Obecnie jest reporterem magazynu Rolling Stone w Meksyku. Fainchtein pracowała także dla telewizji wliczając serial, Ciculo Rojo. Zaistniała także w MTV Latinoamerica, gdzie pracowała jako Dyrektor Programowy ds. Muzyki i producent i scenarzysta dla MTV News. Przeprowadzała wywiady i była szefową biura regionalnego. Występowała w radiu jako gospodarz audycji, DJ, producent i kierownik programu dla różnych stacji meksykańskich włącznie z Rock 101, Dimension 10.30 am, Espacio 59 i Image 90.5m Opheus Group Casing – Ellyn Long Marshall i Maira E. Nelson (Casting) Marshall i Nelson przeprowadzają castingi dla filmu, telewizji i teatru. Mają na koncie takie filmy jak Indocumentados Leonardo Ricagni, Real Women Have Curves Patricii Cardoso, Pinero Leona Ichaso, Girlfight Karyn Kusamy, Rhythm of Saint Cyn Canal-Rossi, Paper Soldiers Damona Dasha i Dave’a Danielsa i Above the Rim Jaffa Pollacka. Marshall i Nelson przeprowadzają obecnie casting do American Way Marco Oriniego i Del Rio Dror Sores. Pracując dla telewizji, wybierały aktorów do uznanych przez krytyków Undeclared, serialu PBS Simple Justice i seriali telewizji publicznej Different and the Same i Mr. Roger’s Neighborhood. Marshall i Nelson przeprowadzały casting dla New York Theatre, a także dla międzynarodowych grup teatralnych i teatrów regionalnych. Wśród nich są Twilight – Los Angeles 1992 Anny Deavere Smith w Lincoln Center; Harlem Song wyreżyserowana przez George’a C. Wolfe’a, The Capeman, musical Paula Simona i Dereka Walcota na Broadway i Goodbye My Friduchita dla The Director’s Company. Prowadziły też zlecony casting dla reżyser Elizabeth Swados przy The Hating Pot i The New Americans. Marshall i Nelson wybierali aktorów w latach 1996 do 2003 dla Lincoln Center Institute i w latach 1994 – 1999 dla Inter Hispanic-American Theatre, a także robiły casting do New Works Now dla The Public Theatre. Przeprowadziły castingi do międzynarodowych tras teatralnych, takich jak 42nd Street i The Rocky Horror Show, a także do tras krajowych jak Jesus Christ Superstar z Tedem Neeley i Carlem Andersonem i Your Arm’s Too Short to Box With God ze Stephenie Mills i Teddym Pendergrassem. Jeśli chodzi o teatry regionalne, w latach 2001 – 2003 pracowały dla Humana Festival, organizowany przez Actor’s Theatre of Louisville; Crossroads Theatre w Nowym Brunswicku; i the Intiman Theatre w Seattle. Brały udział także przy kilku produkcjach nagradzanego En Garde Arts z Nowego Jorku. El Barco Producciones (Casting) El Barco Producciones jest grupą pięciu filmowców, którzy pracowali dla przemysłu filmowego w Kolumbii przez ostatnie siedem lat jako zespół. Zdobyli rozgłos przez zatrudnianie w swoich produkcjach nastolatków, którzy żyli na marginesie społeczeństwa, bez dostępu do edukacji, jako aktorów-amatorów i członków załogi filmowej, w ten sposób dając im szansę, by aktywnie wziąć udział w produkcji. El Barco kończy obecnie prace nad czterema filmami krótkometrażowymi we współprodukcji z Niemcami i filmowanymi w Niemczech i Kolumbii. Jorge Valencia (casting) Od 1991 roku Jorge Valencia wyreżyserował i zrobił zdjęcia do wielu seriali telewizyjnych, dokumentów i teledysków w Kolumbii, wliczając w to nagrodzony dokument El Pueblo Tikuna. Pracował także jako asystent reżysera przy filmach fabularnych takich jak: La Deuda Manuela Jose Alvareza, Soplo de Vida Luisa Ospiny, Golpe de Estadio Sergio Cabrery, Juana Tenia el Pelo de Oro Pacho Bottii, Our Lady of the Assassins Barbeta Schroedera i ostatnio - El Rey Antonio Dorado. Valencia pracował także przy produkcji dokumentu Sergio Cabrery Citizen Escobar. Maria Eugenia Salazar (casting) Salazar pracuje w Kolumbii dla telewizji i przemysłu filmowego przez przeszło 10 lat. Brała udział w wielu projektach na kilku etapach produkcji, wliczając dokumenty, reklamówki i dziewięć seriali telewizyjnych. Wśród filmów fabularnych na jej koncie znajdują się La Deuda Manuela Jose Alvareza, Leida Jorge Valencii i Our Lady of the Assassins Barbeta Schroedera.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.