To nie jest taki zły film jak tłuszcza on nim mówi, nie jest też aż tak dobry, jakby niektórzy krytycy by chcieli...

A jednak ten maksymalnie przegięty film, pełen krwi i okrucieństwa dobrze wpasowuje się w realny wycinek patologii przemocy, która zbiera żniwo na świecie, a w dobie potworów w stylu Josefa Fritzla z krzykliwej histerii przeistacza się w niepokojący fragment mogący stać się dobrym początkiem dysputy o naturze przemocy.
W przeciwieństwie do wszystkich kuriozalnych amerykańskich obrazków w stylu „Hostel”, które z przemocy mają czerpać radość, „Martyrs” przemocą chcę zdołować i sprowokować. Uporządkowany świat zwykłej rodziny zostaje w jednej sekundzie zburzony przez morderczynię, która wycina wszystkich w pień. Natenczas widz czuje się skołowany, staje nawet po stronie ofiar (szczególnie tych nieletnich), lecz bardzo szybko perspektywa się odwraca zmuszając do weryfikacji poglądów. Niepokojąca sprawa !!

Laugier momentami powtarza chwyty (i ujęcia) ze swych debiutanckich „Szeptów w mroku”, lecz w przeciwieństwie do tamtego, beznadziejnego filmu, ma coś ciekawszego do dodania...

Inną kontrowersyjną płaszczyzną fabularną o poszukiwaniu męczennika celowo pomijam, jeno zaznaczę, że takowa istnieje – czy tylko prawdziwy męczennik i cierpiętnik jest w stanie zbliżyć się do światłości, do Boga? Teza to jednak dla mnie dość wątpliwa, więc daruję sobie głębsze dywagacje. Lecz niewykluczone, że wielu będzie chciało coś w tym odnaleźć. O ile ktoś jest w stanie zobaczyć w tym coś więcej niż tylko okrutną przemoc…

Moja ocena - 6/10