Czytam sobie stare posty na temat "Martyrsa" i trafiłem na Twój. Zgadzam się z Tobą: też mi łza pociekła, gdy oprawca Anny obijał jej twarz (widz tego nie widzi, działa wyobraźnia). Poza tym moment, gdy Anna sika do wiadra i zaczyna płakać - straszny moment. No i gdy buntuje się i uderza swojego oprawcę, a potem on ją uderza w twarz, a ona upada i zaczyna godzić się ze swoim losem... no i ta muzyka... to jest pod koniec filmu... ten fortepian i gitara klasyczna... mmmmmmmmm... :)