sporo w zyciu filmow widzialem, w lwiej czesci byly to horrory. zaden z nich nie wprawil
mnie w uczucie dyskomfortu psychicznego, konczylo sie co najwyzej na drobnym
dreszczyku, chwili zlęknienia, chocby nie wiem jak brutalne sceny byly wyswietlane. co
do "glebi" dotychczas obejrzanych przeze mnie filmow to byly i plytkie i takie ktore
zmuszaly do refleksji,ale tylko chwilowej refleksji, ktora przenigdy nie sklonilaby mnie
do wynurzen na jakimkolwiek forum filmowym.
MARTYRS natomiast to obraz , ktory sprawil , ze poczulem sie wyjatkowo,wyjatkowo
zle- psychicznie i fizycznie. sila oddzialywania tego filmu na mnie jest olbrzymia.
mnogosc, intensywnosc a przede wszystkim nieludzki ( bo jaki czlowiek bylby w stanie
tyle zniesc) charakter brutalnych scen nakazywalaby sklasyfikowac MARTYRS jako
horror, jednak byloby to przejawem okrutnej hipokryzji, klamstwem zadawanym
samemu sobie.
ta potworna,brutalna forma jest niestety wyjatkowo uzasadniona dla ostatecznego
efektu.
na domiar wszystkiego naturalistyczna forma obleczona jest impresjonistycznym i
defetystycznym klimatem ( przyznam szczerze, ze widzac co pisze czuje sie
zazenowany, brzmi to wszystko zupelnie jak na mnie i dla mnie pretensjonalnie, ale
sila oddzialywania filmu jak napisalem wyzej jest olbrzymia).

film ten sklonil mnie do przemyslen a te doprowadzily do bardzo niepokojacych
wnioskow z ktorymi jest mi źle. gdybym mial okreslic MARTYRS jednym slowem to
powiadzilbym po prostu: ciężki jak sam skurwysyn.