Zabawa w kata i ofiarę z opcją zamiany ról. Temat wałkowany po wielokroć, choćby w tak zajeżdżonej formie jak hellraiserowe gumopatolce. Tu za osnowę posłużył jakiś strzęp faktograficzny. Twórcy skupiają się na emocjach, pragnąc pokazać mechanizm infekowania przemocą, dla której nader często pożywką staje się patologiczne milczenie. Ból, brud, męka, poniżanie, samobójcza depresja ewoluująca w zwierzęcą furię – żyjemy, by cierpieć i pomnażać cierpienie, a poczucie bezpieczeństwa to iluzja i tak od narodzin do narodzin. „Joker”, „Nieodwracalne”, „Doberman”, „Assasin(s)” pokazały to wszystko mocniej, choć mniej dosłownie – być może dlatego uniknęły fabularnego przeciągnięcia, będącego sednem „Megalomaniaca”.