W pewnym momencie filmu pada zdanie jakoby "wszyscy Filipińczycy byli do siebie podobni". Trudno stwierdzić czy to prawda, ale Lav Diaz za pośrednictwem swojej kamery postarał się by tak wyglądało. Kręci bohaterów z daleka. A oni sami mają, jak się później okaże, wiele imion. Razem z nazwiskiem zmieniają też wygląd i miejsce zamieszkania. Ja przynajmniej raz pomyliłem ich ze sobą, co być może było efektem zamierzonym. Reżyser chce byśmy zobaczyli w trójce postaci każdego obywatela jego kraju. Bowiem wszystkich dotykają konflikty jakie miały miejsce na jego terenie. Na początku zdawać by się mogło że to jedynie tułacze bez określonego celu. Szybko jednak wychodzi na jaw bolesna przeszłość.

Lav Diaz mimo bardzo długiego metrażu nie kręci tym razem filmu "powolnego". Bohaterów opowieści poznajemy natychmiast, a na punkty zwrotne w ich życiu i szczere wyznania nie musimy długo czekać. Rasowym "slow cinema" można nazwać dopiero końcowe akty filmu. Jeśli zaś chodzi o resztę, jest ona przepełniona treścią. Dużo tu dialogów, sporo sugestywnych scen. Znajdziemy w tym wszystkim także muzyczne przerywniki w postaci noise'owego kawałka wykonanego przez znajomych reżysera oraz mini wykład z dziedziny historii kina filipińskiego, sprytnie wkomponowany w opowieść.

Nie da się ukryć iż to przede wszystkim obraz o ojczyźnie reżysera. Smutne miejsce, ze smutną historią. Tą niektórzy chcą wyprzeć, rezygnując z własnej tożsamości. W finałowej scenie Julian udaje że nie jest wcale sobą. Jednak jakkolwiek by się nie ukrywał, prawda czasami przypiera go do muru. Widać to najlepiej w sekwencji gdy podróżuje po swoich ulubionych zakątkach Manili. Wtedy jest najbardziej świadomy tego gdzie jest i co stracił. W strugach deszczu na chwilę pozwala sobie na płacz. Być może ten deszcz to łzy całego narodu (brzmi banalnie, na szczęście w świecie obrazu takie nie jest), a może wręcz odwrotnie, służy on zmyciu łez z twarzy człowieka który woli zataić emocje.