Na początku tylko zaznaczę, że to moja subiektywna opinia i póki żyjemy na tym świecie każdy ma prawo do dowolnej interpretacji.
Główny bohater zbiera na jednej sali ludzi, którzy w jakiś sposób go ukształtowali tak, że stał się potworem, który sam siebie nienawidzi. To co na początku było jego pasją i radością - gotowanie stało się ostatecznie jego przekleństwem. Każdy odbywa swoją pokutę za coś innego, co możemy trochę poznać po wydrukach jakie każdy bohater miał na plackach tortilli. Dla mnie ten film jest ciekawy pod względem aspektów psychologicznych, tego jak ludzi potrafi sparaliżować strach, ile są w stanie zrobić dla pieniędzy, jak władza czyni wg nich praktycznie nadludzi, jak łatwo przychodzi im gardzenie niższymi klasami czy ostatecznie do czego potrafi doprowadzić przemoc w domu i to, że nikt na nią nie reaguje. Przemoc ostatecznie rodzi przemoc. Jedynie główna bohaterka odnajduje dzięki odwiedzinami w domu szefa kuchni ostatki jego człowieczeństwa, do których się odwołuje i dzięki temu ratuje swoje życie. Szanuje jego pracę, przypomina mu o tym jak kiedyś gotował z miłością i zachwyca się daniem znając jego składniki, gdzie pozostali goście nie pamiętają nawet głównych składników serwowanych dań.