Pewnie to będzie nadinterpretacja, ale uśmiech Larsa w ostatniej scenie oznacza dla mnie, że faktycznie robił to wszystko specjalnie i nie miał żadnych psychicznych zaburzeń. Może robił to wszystko po to, żeby w jakiś pokrętny sposób sprawdzić, czy ta dziewczyna z jego pracy naprawdę jest w stanie go pokochać i zaakceptować z jego wadami? No tak to rozkminiłem po obejrzeniu :-)

może tak byc jak piszesz chociaz ja też pomyślałem że Lars chciał pokazać że jest pustelnikiem i nie potrzebuje żadnego towarzystwa na siłę i sam potrafi zajac sie swoja osoba ... no i nie ma zaburzen.

Moim zdaniem ten uśmiech miał nam pokazać, że Lars wyzdrowiał, nie było tu nic ponadto. Uśmiech Gosliga czaruje i zwodzi. W scenie na imprezie, gdy kolega pyta Larsa "is she flexible?", Lars uśmiecha się tajemniczo i powłóczyście patrzy na Biankę. Można by sądzić, że on ją... a moim zdaniem - nie!. Wirtuozeria Goslinga nas uwodzi i zapędza w kozi róg, a my będziemy chcieli ... więcej :)

Uśmiech Goslinga w tym filmie, a raczej grymas uśmiechu jest wszędzie ten sam i na pewno nie 'czaruje' :) jest tak prosty, że aż pusty. Właściciel uśmiechu komentuje nim sytuacje niezręczne acz pozytywne, nie stwarzające zagrożenia. Tak ja to rozumiem.

btw: na końcu Lars nie mógłby powiedzieć, że specjalnie cyrk odstawił, wówczas sceny sam na sam z lalką musiałyby choć trochę na to wskazywać. Końcówka mnie zawiodła, bo myślałam, że Karin zdąży urodzić, dziecko przeżyje i wtedy Lars zorientuje się, że Bianka nie jest prawdziwa. Bo czy On nie bał się najbardziej, że jego historia się powtórzy? Zupełnie nie rozumiem dlaczego tak skończyli... anyone?

Film jest świetny, ale też miałam to uczucie, że to poród powinien go uzdrowić :D.

Zgadzam się z opinią, że Lars uśmiechem komentuje sytuacje niezręczne acz pozytywne, nie stwarzające zagrożenia. To bardzo trafna diagnoza, Lars ma problemy z kontaktami z innymi ludźmi i to jest jedna z form radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Co do zakończenia, być może, gdyby szczęśliwe rozwiązanie ciąży Karen uzdrowiłoby Larsa, takie właśnie zakończenie okazałoby się kiczowate albo nie dość satysfakcjonujące. Larsa uzdrowiła głęboko skrywana miłość do Margo. Jest taka scena po kręglach, gdy Lars podaje jej na pożegnanie dłoń i trzyma ją delikatnie ale pewnie i przytrzymuje ją nawet dłużej, niż trzeba. Widać, że dłoń Margo go nie parzy. Moim zdaniem to jest moment kluczowy, w którym Lars sobie zdaje sprawę, że nadszedł czas, żeby pożegnać Blankę.