Film zrobiony w stylu reżysera czyli oglądamy więcej dokumentu aniżeli filmu. Nie wiem sam czy ten zabieg mi się podoba. Zdaje się, że postawiłbym bardziej na film, by bardziej dotrzeć do szerokiego widza. Niemniej jednak ta część filmowa mimo dobrej kreacji Kamili Kamińskiej jakoś nie wzbudziła we mnie większej emocji, gdyż przede wszystkim jest faktografią najważniejszych wydarzeń z życia siostry Faustyny i księdza Sopoćko. Część dokumentalna początkowo opisuje wszystko co się dzieje w części filmowej jednak warto doczekać do końca, gdzie opisywane są owoce kultu Miłosierdzia Bożego.

Mimo, że s. Faustyna i ks. Sopoćko nie doświadczyli tych owoców to świadectwa propagatorów poruszają serce. Warto zatem odwiedzić kino i warto zgłębić ten mistycyzm jakim jest Miłosierdzie Boże. Warto, bo to przesłanie jest światłem w gąszczu zalewającej nas pustej rozrywki kinowej. Warto, bo nie pozostawia obojętnym i daje nadzieje. Niech ten przekaz zatem idzie dalej i woła o zwrócenie się do Tego, który tą nadzieje daje...