Białej wstążce dałem ocene 10/10, a Miłości wystawiam 1/10. Musze stwierdzić że jest to zdecydowanie najgorszy film Haneke. Przed obejrzeniem nie znałem fabuły, ale postanowiłem obejrzeć w ciemno przez wzgląd na Białą wstążke którą uważam za tak dobrą że jestem w stanie stwierdzić że jest ona najlepszym filmem europejskim w XXI wieku. Natomiast tutaj już po minucie zorientowałem się co się święci. Epatowanie cierpieniem chorej osoby by wzbudzić uczucie niesmaku oraz wspólczucia. Jest to dla mnie stary tandetny chwyt. Coś czego nie lubie, czyli szokowanie pod przykrywką artyzmu. Temat ważny ale czy ciekawy według mnie nie. Wiemy że takie sceny są prawdziwe, ale to trochę tak jakby wziąść nakręcić film o rzeźniku który w ciszy zażyna prosiaka i widzowie oglądają ten proces na długich ujęciach przez dwie godziny. Zadałem sobie pytanie czy wychodząc z kina nudziłem się (tak, do tego stopnia że rozbolała mnie głowa) oraz czy kiedyś obejrzałbym ten film jeszcze raz (hell no). Dodatkowo film nie wnosi wiele nowego do kinematografii, szczerze mówiąc podobny temat był w '33 sceny z życia' . Nawet nie ma pojedynczej sceny czy dialogu który by zapadł w pamięć. No bo nie ten z gołębiem widziany już wiele razy jak chociażby w 'Okruchach dnia'. Ostatni raz taki skrajny rozrzut ocen w tak krótkim czasie u jednego reżysera miałem przy Bergmanie.