Film wbrew pozorom nie jest filmem trudnym, ponieważ w prosty sposób i na wyjątkowym
przykładzie pokazuje istotę pewnego zjawiska - miłości. Nie zgadzam się ze zdaniem ludzi,
którzy twierdzą, iż tytuł to swego rodzaju ironiczny żarcik ze strony Pana Haneke. Tytułową
miłością wręcz "ocieka" każda scena, w której znajduję się Georges i Anne, a w szczególności
wtedy, gdy małżonek zajmuje się swoją partnerką - wszystkie spojrzenia, gesty. Z drugiej
strony film to swoista odezwa ze strony Michaela Haneke - memento mori - człowiek w
starszym wieku jest świadom tego, że "to już za chwile", a reżyser pokazuje go w obliczu
śmierci, lecz na jego nieszczęście nie swojej śmierci, ale śmierci najbliższej mu osoby, która
jest przy nim od wielu lat, osoby z którą dzieli pasje i ostatecznie osoby, której trzeba zmienić
pieluchę. Kończąc swoje wypociny chciałbym jeszcze oddać pokłon ku reżyserowi i w
szczególności dla dwójki pierwszoplanowych aktorów, de facto aktorów znanych z francuskich
filmów romantycznych - amant i wzór piękna. Dwójka ta odegrała swoje role w sposób, nie
boje się tego powiedzieć: DOSKONAŁY.