W mojej ocenie przepiękny! Niesamowicie poruszający, oglądasz ten film i uzmysławiasz sobie: rany, jakie to wszystko realne, przecież to może spotkać każdego z nas, jakie te nasze życie jest kruche... Ale podobnie jak wyżej, nie obejrzę drugi raz. Ten film tak niesamowicie 'wrył' mi się w pamięć, że rozmyślałam o nim przez kilka następnych dni. W myślach z dnia na dzień, coraz bardziej rozmazanie, ale jednak, tliły mi się obrazy z tego filmu. Postępująca choroba tej kobiety(nie wnikając w szczegóły stadiów tej choroby, które naprawdę mnie poraziły i pewne sprawy przypomniały niestety...), to upokorzenie, gdy z dnia na dzień stajesz się tak bezwładna i nie potrafisz poradzić sobie z najprostszymi codziennymi czynnościami, że konieczna jest pomoc drugiej osoby. To musi być strasznie uwłaczające... Wymiar tej miłości - ogromny! Tak prosto ujęty w filmie, a jednak tak niesamowicie poruszający, przejawiający się w najprostszych gestach, spojrzeniach, przekomarzaniach, czy żartach. I zakończenie, gdy pomimo starań, choroba zwycięża mimo wszystko, pustosząc nie tylko organizm tej kobiety, ale zdrowie i stan psychiczny jej męża... Tragiczne, zaskakujące i niesamowicie smutne, choć jest w tym pewien element piękna(mam nadzieję, że niektórzy nie zrozumieją mnie tu źle). Film po prostu genialny w swej prostocie i niezwykle poruszający.