Nie popieram wyboru Georgesa, za całego serca jestem jemu przeciwna,uważam eutanazję za czyn moralnie zły. Nie będę jednak oceniała postawy bohatera, nie mam do tego prawa - nie ona stanowi o wartości tego filmu i nie może stanowić kryterium jego oceny. W pracy na co dzień stykam się ze śmiercią, chorobą i cierpieniem pacjentów w wieku podeszłym. Widzę czym są schorzenia geriatryczne i z czym się wiążą dla chorych, ich bliskich i opiekunów. Cieszę się,że podejmujący tak trudną tematykę obraz powstał. Film stanowi studium uczuć i emocji związanych z chorobą i odchodzeniem - od zaprzeczenia,lęku i strachu,przez ból i cierpienie. Dla mnie byłby bardziej wartościowy z pominięciem wątku eutanazji, zabrakło mi godnego towarzyszenia Annie do końca w cierpieniu,Georges ostatecznie się poddał - nie mnie go oceniać. Tym bardziej nie odważę się napisać,że nie kochał żony. Widuję często,że bliskim osób chorych często w skrajnych emocjach puszczają nerwy, zachowują się irracjonalnie i skandalicznie. Dla wyjaśnienia zachowania Anny:chorzy po udarach,często w wyniku zmian powstałych w mózgu nie są zdolni do obiektywnej i pełnowymiarowej oceny rzeczywistości - rzekoma "złośliwość" pacjenta nie wynika najczęściej z jego złej woli. Rzeczywistość - trud opieki nad Anną - przerosły Georgesa...Chcąc pozostać wiernym złożonej obietnicy,postąpił źle-nie zawsze oddziały opieki długoterminowej, hospicja i domy opieki są gorszym wyborem. Nie wszystkie rodziny dorosły do opieki nad chorym w domu,nie zawsze jest taka możliwość. To niejednokrotnie są bardzo trudne,dramatyczne wybory... Życzę nam Wszystkim wiele pokory w omawianiu tematów związanych z wiekiem podeszłym, chorobą i śmiercią... Jeszcze jedno: mam nadzieję,że Emmanuelle Riva otrzyma Oskara. Wyrazy uznania dla jej interpretacji roli Anny.