film poniekąd niszczy psychikę... jest tak niesamowitym przedstawieniem miłości, jakiego
jeszcze nie widziałam. Tak mocna, trwała, aż po grób. Przedstawienie miłości jako wsparcie w
tak trudnych chwilach, kochanie mimo zaników pamięci, mimo niedogodności, na przekór
wszystkiemu, co złe. Ma się niekiedy wrażenie, że to, co przedstawia film jest zbyt piękne, zbyt
nieosiągalne w dzisiejszych czasach, sprawia wrażenie opowieści nie z tej ziemi o uczuciu,
którego nic nie jest w stanie rozdzielić i które jest silniejsze w miarę postępu choroby.
W oczach aktorów widzisz naturalny ból i cierpienie, widzisz chęć pomocy, a jednocześnie
nieznośną aż do obłędu, bezsilność.
Pięknie zrealizowana fabuła, na dobrą sprawę film wymyka się stosowanym konwenansom,
jest zupełnie inny i oderwany od rzeczywistości.. A jednocześnie zdaje się być pytaniem-
dlaczego taka miłość dzisiaj nie istnieje...? A jeśli istnieje, dlaczego jest jej narzucane tyle
belek pod nogi...?
Film i aktorzy słusznie nagrodzeni; obraz zrealizowany retrospektywnie, nie jest prosty w
odbiorze, nie należy do prostego, szablonowego kina. Zastanawia i porusza do głębi każdego
serca swoim smutkiem. Pomyśl, wychodzisz z kina i masz mokre oczy, ale sam nawet nie
wiesz czy to ze wzruszenia, czy może z tęsknoty za tak silnym, niesamowitym uczuciem, jakie
właśnie zobaczyłeś w tym filmie... a może właśnie zobaczyłeś prawdę i to właśnie ona tak
bardzo boli...?