Otóż jest mi - delikatnie to ujmując - ciężko pisać o tym filmie. Być może dlatego, że w moim życiu byłem świadkiem tak bezsilnej i bezwzględnej śmierci. Nie ma nic gorszego jak widok kochanej osoby, której starość odbiera ostatnie okruchy godności życia. I rzeczywiście jedyne, co pewne w takiej sytuacji, to fakt że kochasz ją równie mocno - ciągle, bezustannie, mimo wszystko. To uczucie pozostaje, na zawsze. Emmanuelle Riva - wygrała już wszystkie nagrody każdą sekundą tego filmu. Jest poza konkurencją. Jean-Louis Trintignant - to on stoi obok niej, walczy z miłości - z miłością i przeciwko niej. Muzyka jest tu jedynym symbolem witalności ich przeszłego życia, równie subtelnym, co historia: tkana nienachalnie - małymi, ale jakże znaczącymi urywkami. Dla mnie wielkie kino, ale nie chcę tego filmu oglądać ponownie. Nigdy...