Film ma naprawdę niebagatelną, przytłaczającą a zarazem bajkową scenografię. To, co powinno być tłem do wydarzeń, w rzeczywistości grało dla mnie główną rolę. Gdybyż wszystko było równie dobre, jak tytułowe miasto...
Niestety,
ani pokrętna fabuła kręcąca się wokół bekającego dziecka i szaleńca, który nie potrafi śnić,
ani dziwaczne postacie, jak złodziejskie siostry syjamskie czy banda niewyspanych klonów,
ani wreszcie nie do końca normalne relacje między parą głównych bohaterów
nie przekonały mnie do siebie zupełnie. Oczywiście nie mogę robić z tego zarzutu, ale lwia część moich znajomych odebrała film podobnie. Jedynie wąska grupka kinomaniaków potrafi się tym filmem zachwycać. Dla reszty będzie to po prostu senny, dziwaczny obraz, przy którym równie często jak na ekran, będą zerkać na zegarek.
Ale nie będę "Miasta..." krytykować czy równać z ziemią. Sam dałem się urzec równie sennemu klimatowi "Virgin Suicides" czy "Lost in Translation" Sofii Coppoli. Właściwy film musi po prostu trafić na właściwego widza.